Mijn sociale vorming

Ik ben opgegroeid in een boerengezin. Ik ben de jongste van 11 kinderen. Door schaalvergroting in de landbouw moest mijn vader de boerderij verkopen en gaan werken in de Luikse metaalindustrie. Na een tussenstop in de Belgische fruitstreek kwamen we als gezin in de Belgische Kempen terecht. Wijs geworden door hun eigen ervaringen vonden mijn ouders dat je moest studeren om een goede start in de samenleving te maken.

Vanuit Zonhoven, de witte agrarische enclave tussen de mijndorpen, moest ik iedere dag 20 km op de fiets om in Genk naar het Atheneum te gaan. De mijnstakingen in Zwartberg en Winterslag hebben indertijd veel indruk op mij gemaakt. De arbeidersonrust en het gewelddadig optreden van de ME, waarbij 3 mijnwerkers doodgeschoten werden zette me als jongeling erg aan het denken. De priester die ons godsdienstles gaf heeft ons als leerlingen ondersteund in het verwoorden van onze onmacht. Het onrecht, de kwetsbaarheid van de arbeiders en de sociale ontreddering veroorzaakt door overheidsinterventie en de mijnorganisatie die de stekker eruit trok, waren aanleiding om mij te verdiepen in de arbeidsbeweging.

De sluiting van de mijnen heeft jarenlang invloed gehad op de sociaal economische problematiek in de mijnstreek. Mijn eerste confrontatie met gastarbeiders dateert uit die tijd. Ben Ali was mijn Marokkaanse vriend die ik wekelijks tegenkwam in de kroeg en die ik na sluitingstijd uitnodigde om bij ons thuis op visite te komen. Van gezinshereniging was nog niet zo van zelf sprekend.

Een van de betere sociale maatregelen die de gemeente samen met de mijnorganisatie na de mijnsluiting nam, was dat voormalige mijnwerkers hun cité woningen tegen een lage prijs konden kopen. Ondanks de grote werkeloosheid gaf dit een economische en sociale impuls aan de vaak uitgeleefde mijnwerkersbuurten. Genk met de omliggende mijndorpen is nu een van de meest bedrijvige regio’s van Belgisch Limburg.

Al met al ben ik in mijn jonge jaren en in mijn middelbare schooltijd geconfronteerd met ingrijpende sociaal/economische ontwikkelingen die grote invloed hadden op ons gezin en onze omgeving. Ik heb ervaren dat solidariteit en de kracht van mensen samen heel wat positiefs teweeg kan brengen. Ik volg dan ook de ontwikkelingen in Egypte en Tunesië met bijzondere interesse en gevoelens.Een sociale samenleving is niet pamperen, maar wel gezonde zorg hebben voor elkaar.

Uiteindelijk ben en blijf je zelf verantwoordelijk om je leven een eigen wending te geven. Voor mij was dat toen ik op mijn 18de jaar naar Nederland kwam en ging werken in de justitiële psychiatrie. En nu 35 jaar later woon ik samen met een pracht vrouw en drie mooie kinderen in het mooiste plaatsje van de Nederlandse Kempen,Westelbeers.