Lezing over politieke duidelijkheid voor boeren en buitenlui

Modern socialisme: een mens, boer en dier vriendelijk, sociaal en toekomstbestendig platteland.

We leven in een liberale crisis en het socialisme krijgt de klappen

Waar ik graag een boom over op zet is de verhuftering van de samenleving en de grote behoefte om bevlogen, betrokken en verantwoordelijk burgerschap. Hans Pijnaker zou zeggen "Ethiek moet terug in de politiek".

Er gebeuren zoveel goede dingen om ons heen. Echter in onze Hijgerige mediale samenleving scoort dit niet. Samen verantwoordelijk zijn voor een toekomst bestendig platteland is de beweging waar ik voor wil gaan, mijn politieke statements voor de Provinciale verkiezingen zijn:
 

1. Leefbaarheid, de kracht van de plattelandskernen
2. Betaalbare woningen voor jongeren
3. Ouderen de vitale kracht van het platteland
4. Een mens, boer en diervriendelijke veehouderij

Maar waar ik het nu met jullie over moet hebben is:


Behoefte aan politieke duidelijkheid voor boeren en buitenlui
We kunnen er niet om heen, de intensieve veehouderij belast de Brabantse natuur, het milieu en de gezondheid van mens en dier. Of anders gezegd, we hebben te veel varkens en kippen op een te kleine ruimte met alle gevolgen van dien.


De spanningen in het buitengebied lopen hoog op. In heel de Kempen en Peel zijn er strubbelingen die vragen om duidelijkheid en rust. Alom zijn er zorgen, heerst wantrouwen, worden over en weer insinuaties gedaan en hele en halve waarheden verkondigd. Intensieve veehouders en omwonenden staan elkaar soms zelfs naar het leven. Ondernemers willen nog snel hun laatste kans benutten, terwijl de omwonenden gesterkt door het burgerinitiatief "genoeg is genoeg" vinden.


De intensieve veehouders hebben moeite met terugschakelen naar de nieuwe norm van 1,5 ha in verwevingsgebieden en 2,5 ha in de LOG’s. Begrijpelijk, want al veertig jaar lang, sinds het plan Mansholt is de tendens groot, groter, grootst. Vaak gaan hier enkele jaren van wikken en wegen aan vooraf, in gesprekken met de Rabobank, de gemeente, voerleveranciers en de vleesverwerkende industrie, om maar niet te spreken van alle onderzoeks- en advieskosten.


De omwonenden, die jaren de overlast van de veehouderij voor lief genomen hebben zijn het afgelopen jaar opgeschrikt door de Q-koorts en andere zorgelijke ontwikkelingen zoals fijnstof, cara, zoönose en MRSA. Zij zagen in het burgerinitiatief "Megastallen NEE", en het hieruit voortvloeiend besluit van 19 maart door Provinciale Staten Noord-Brabant, erkenning van hun zorg en overlast. Het leek een duidelijke pas op de plaats. Echter, door het doorgaan van de lopende zaken en de actieve inventarisatie van CDA gedeputeerde van Heugten, werd duidelijk dat er nog het nodige in de pijplijn zat en zit. Gedeputeerde van Heugten heeft bij gemeenten de deur plat gelopen om toch maar alle lopende zaken in beeld te krijgen, om concernboeren de ruimte te geven. Recentelijk was in het Brabants Dagblad nog te lezen dat er een verdubbeling van intensieve veehouderijbedrijven op de rol staat. Bij iedere grensoverschrijding door de agrarische lobby zie ik een grotere vastberadenheid bij omwonenden en de gewone burgers van onze mooie dorpen en kernen. Mensen pikken het niet langer en niet alleen boeren hebben rechten.

In de wandelgangen is vriend en vijand, van kenniscentra en wetenschappelijke instituten, ZLTO, BMF, Partij voor de Dieren, tot gewone gezinsboeren en zelfs het CDA, ervan overtuigd dat het anders moet. Eigenlijk zijn de kleinere boeren het niet eens met de tendens van groter, grootst, mega. Voor iedere megabedrijf verdwijnen 2 á 3 gezinsbedrijven. Maar ja, voor hun pensioenvoorziening zijn ze wel afhankelijk van ZLTO en de grote sectorgenoten. En daar zit een groot knelpunt. Grootschalig kan niet in Brabant en kleinschalig krijgt onvoldoende kansen.

De reconstructie van het buitengebied is voor wat de Intensieve Veehouderij betreft doorgeschoten en mislukt. Het bestaande systeem moet op de schop. We moeten het lef hebben om anders te denken. Er moet worden ingezet op een kwalitatieve veehouderij waarbij welzijn en gezondheid voor mens en dier norm zijn.

Maar de economische trein van Rabobank, vlees-, voeder- en voedingsindustrie waarin u als welwillende consument de laatste schakel bent, dendert voort.

Politiek is het belangrijk dat het CDA en de VVD niet de grootste worden, want dan blijft alles op dezelfde manier doorgaan met af en toe wat remmen maar niet met de intentie het roer echt om te gooien, want ondernemers moeten toch de ruimte krijgen. Voor het verzet tegen de intensieve veehouderij is het goed om de krachten te bundelen. We zouden een grote gezamenlijke financiële claim kunnen neerleggen bij de provincie en daar collectief over procederen. Ik zelf vind dat we meer in  moeten zetten op het samen nemen van maatschappelijke verantwoordelijkheid.