Politieke duidelijkheid voor boeren en buitenlui

De spanningen in het buitengebied lopen hoog op. Intensieve veehouders en omwonenden staan elkaar soms naar het leven. In heel de Kempen en Peel zijn er strubbelingen die vragen om duidelijkheid en rust. Voor de Oirschotse situatie hadden we een jaar geleden te maken met een grootschalige ontwikkeling op de Langereijt waar burgers tegen te hoop liepen.

Op dit moment is er in het buurtschap Heiakkers/Huijgevoort de nodige turbulentie over vermeende uitbreidingen groter dan 1,5 ha. Alom zijn er zorgen, heerst wantrouwen, worden over en weer insinuaties gedaan en hele en halve waarheden verkondigd.

De intensieve veehouders hebben moeite met terugschakelen naar de nieuwe norm van 1,5 ha in verwevingsgebieden en 2,5 ha in de LOG’s. Begrijpelijk, want al veertig jaar lang, sinds het plan Mansholt is de tendens groot, groter, grootst. Vaak gaan hier enkele jaren van wikken en wegen aan vooraf, in gesprekken met de Rabobank, de voerleveranciers en de vleesverwerkende industrie, om maar niet te spreken van alle onderzoeks- en advieskosten.

De omwonenden, die jaren de overlast van de veehouderij voor lief genomen hebben zijn het afgelopen jaar opgeschrikt door de Q-koorts en andere zorgelijke ontwikkelingen zoals fijnstof, cara, zoonoze en RNSA. Zij zagen in het burgerinitiatief "Megastallen NEE", en het hieruit voortvloeiend besluit van 19 maart door Provinciale Staten Noord-Brabant, erkenning van hun zorg en overlast. Het leek een duidelijke pas op de plaats. Echter, door het doorgaan van de lopende zaken en de actieve inventarisatie van Gedeputeerde van Heugten, werd duidelijk dat er nog het nodige in de pijplijn zat en zit.Ondernemers willen nog snel hun laatste kans benutten, terwijl de omwonenden gesterkt door het burgerinitiatief "genoeg is genoeg" vinden.

In de wandelgangen is vriend en vijand, van kenniscentra en wetenschappelijke instituten, ZLTO, BMF, Partij voor de Dieren, tot gewone gezinsboeren en zelfs het CDA, ervan overtuigd dat het anders moet. Er moet worden ingezet op een kwalitatieve veehouderij waarbij welzijn en gezondheid voor mens en dier norm zijn. Maar de economische trein van Rabobank, vlees-, voeder- en voedingsindustrie waarin u als welwillende consument de laatste schakel bent, dendert voort.

De provinciale politiek die niet vrij is van loyaliteiten en sentimenten voert nu een achterhoedegevecht met de nog lopende zaken, onduidelijkheid en besluiteloosheid alom, waarbij het bij de één gaat om een beetje meer en bij de ander om een beetje minder lopende zaken.

Voor Oirschot zit de spanning niet eens zo bij de LOG’s maar veel meer bij het wel of niet aanwijzen van duurzame locaties in verwevingsgebieden. Ook hier is duidelijkheid gewenst. Vergund is vergund en alle andere ontwikkelingen worden getoetst aan de norm van 1,5 ha.

Zowel provinciaal als gemeentelijk is politieke bestuurlijke duidelijkheid vereist. Pas dan komt er ruimte voor verhelderende en oplossende gesprekken in de nieuwe situatie. Zodat boeren en buitenlui weer samen carnaval kunnen vieren.