Door Hannah van Duivenbode - van Dijk
Als per ongeluk het gesprek met de een of de ander op Pleegzorg komt en ik laat me ontvallen dat wij aan Pleegzorg "doen", is het antwoord over het algemeen "Wat goed, wat sociaal!" Goed? Goed? Hoezo goed? Denk ik dan......
Het gaat onder mijn condities; mijn eigen kinderen en mijn eigen behoefte aan rust en tijd voor mezelf zet ik in dit alles voorop en men zegt dat ik iets goeds doe?
Ach misschien... misschien doe ik het om mijn betrokkenheid bij de maatschappij?
Nee, ik schop liever heel hard tegen die maatschappij aan, in de hoop dat mensen wakker worden en zich niet als kuddedieren achter een wolf in geverfde schaapskleren scharen. Betrokken bij andermans kinderen? Nee, men moet zelf maar de moeilijkheid, mogelijkheid en de LOL van het opvoeden ervaren en ik ga niet de hete kolen voor hen uit het vuur halen.
Wat is het dan?
Vroeger was het motto van Pleegzorg: een hart met ruimte. Dit sprak en spreekt mij zeer aan, maar wel op zijn tijd, op mijn tijd.
Ik weet het, ik heb er zelf voor gekozen en ook zelf de beslissing genomen om daar een eind aan te maken en naar Nederland terug te keren.
Terug in Nederland en inmiddels moeder van twee kinderen, heb ik mij ingezet voor de samenleving om mij heen: het wijkplatform, de verschillende raden van de basisschool en Inclusief Onderwijs.
Ik deed en doe dat, omdat ik graag een stempel wil drukken op deze samenleving en mijn mening daarin wil laten horen. Is dat betrokkenheid of is dat misschien meer bemoeizucht? Bemoeizorg? Prima om me voor een aantal dingen in te zetten, maar niet zonder het feit dat ik mijn eigen stempel erop wil kunnen drukken en mij gehoord wil voelen en weten.
Maar dat kan alleen als je je ook daadwerkelijk laat horen en je bemoeit met het geheel.
Dat zie en voel ik terug in allerlei zaken, van Pleegzorg tot de Fontys, van schoolraad van de protestante basisschool tot de ouderraad van de school waar mijn kinderen nu op zitten.
Toen ik, omdat wij verhuisden van het ene deel van het dorp waar wij wonen naar het andere, afscheid nam van het wijkplatform waar ik mij een aantal jaren als secretaris had ingezet, kreeg ik een beeldje met de naam "Betrokkenheid". Ik voelde mij gevleid: ten eerste omdat ik de eerste was die afscheid nam waarvan ik het afscheid zelf niet regelde en (dus?) niet wist of er aan een kleine attentie gedacht zou worden en ten tweede om de naam van het beeldje: zo had ik het zelf nog nooit gezien: ik mijzelf betrokken bij iets.
Natuurlijk voel je de betrokkenheid, maar bij mij heeft dat meer de uitwerking in enthousiast er mee bezig zijn, er energie in stoppen.
Als wij, ik, worden opgebeld met de vraag of wij een pleegkind kunnen opvangen voor een bepaalde tijd, maakt mijn hart een sprongetje en het hart van mijn 16- jarige dochter maakt er twee (correctie: tien): wij mogen weer aan de slag, wij mogen, kunnen en willen ons weer even betrokken voelen bij een kind wat ons en ons gezin nodig heeft. Heerlijk, zo’n nieuwe kans.
Heerlijk,vooral met de wetenschap dat ik in de meeste gevallen degene ben die aangeeft wanneer de betrokkenheid, de inzet voor Pleegzorg weer afloopt en mijn kinderen, mijn man en ik weer alleen aan onszelf kunnen gaan denken.
Dat is het gene wat mij "up and going" houdt binnen Pleegzorg: kort maar ook zeer krachtig mijzelf inzetten voor een pleegkind wat ons een korte periode hard nodig heeft.
Niet dat ik vind dat hij of zij mij nodig heeft, maar gewoon dat het kind weet dat hij of zij even veiligheid bij ons kan vinden en krijgen.
Met het aantreden werd er meteen fors bezuinigd op de pleegzorg. Het feit dat wij dus al een maand of zes geen pleegkinderen in huis hebben gehad, knaagt: ik wil mijn energie er wel graag in kwijt, maar nu krijg ik die gelegenheid niet.
Het afgelopen schooljaar heb ik voor Pleegzorg andere mensen opgeleid, begeleid tot pleegouders en vond dat erg leuk om te doen. Dit was een andere vorm van betrokkenheid bij Pleegzorg maar ook bij de maatschappij, omdat het voor een deel aan mij lag, of deze mensen zich in konden, wilden en mochten inzetten voor pleegzorg. Ook deze mensen keken in het begin een beetje tegen mij op: zij wel, wij nog niet?!?
Daar heb ik dus lak aan: ik ben op dat punt een slechte leerkracht: ik ben niet degene die haar verhalen, haar successen en wat ik al allemaal heb meegemaakt zo goed heb opgelost (....) binnen Pleegzorg ga ventileren aan hen. Daar heb ik helemaal geen behoefte aan, dat laat ik graag aan anderen over. Het was een openbaring voor mij dat mensen mijn verhalen juist graag wilden horen en niet omdat zij dan het gevoel hadden dat ik het allemaal beter wist, maar juist omdat ik met mijn betrokkenheid en enthousiasme hen kon overhalen om zich in te zetten voor Pleegzorg.
Betrokken? Ja zeker, maar wel met een eigen sausje
Geen opmerkingen:
Een reactie posten