We dwalen rondjes door de feestelijk aangeklede basisschool. Buiten troffen we al gezelligheidsaanwakkerende vuurkorven. Elke klas heeft zijn eigen specialiteit. In een lokaal kan je terecht voor kunstig gezaagde sterren van Bethlehem, bij de buren kun je tomatensoep uit een grote ketel bekomen of zelf een peperkoek kerstig versieren. Verderop kan men op de foto met ‘Santa’ in een soort Sumoworstelaarpak. Voor de ouders is er een aanlokkelijke glühweinkraam. ‘Maximaal twee glaasjes per persoon’, meldt de bediening. Is de voorraad beperkt, of kent men mijn dorst? Een enthousiast gitaarspelende leraar trekt door de gangen. Groep 8 sliert ‘Jingle Bellend’ in zijn kielzog. Onze oudste zong het liedje jarenlang steevast met de tekst ‘Oh, what fun, the discoride’. Logisch, vond ik wel. Bij de ongebreidelde kinder-kerstvreugde past best een stukje joyriden in de disco, op een arrenslee. In groep 7 wordt een zangspel opgevoerd. Een meisje gaat met de pet rond, voor het goede doel. Je kan dezer dagen natuurlijk niet collecteren voor een nieuw behangetje in de lerarenkamer. De leerkracht heeft mijn speciale aandacht. Niet alleen omdat ze er zo leuk uitziet, maar vooral omdat ze het zo duidelijk ‘in de vingers heeft’. Op haar stille wenken staan de brave kinders op, gaan weer liggen, of starten hun aandoenlijk gezang. Geen enkele wanklank. Met een mengeling van bewondering en lichte afgunst sla ik het gade. Zelf heb ik nog een blauwe maandag in het onderwijs gewerkt. Mijn allerlaatste groep was Druk, met wekelijks zes (!) verschillende, goedbedoelende leerkrachten. Dit kon niet zonder gevolgen blijven. Met name in mijn geval, zo groen als gras in het vak. Ik schijn vaker die onbegrijpelijke gedachte op te roepen: ‘Met hem gaan we lachen!’ Leuk voor in de kroeg, maar ik besefte terdege dat dit in een onderwijsinstelling niet kon werken. Vaak probeerde ik vergeefs het tij te keren. In mijn toenemende frustratie leek ik soms meer op Achmed the Dead Terrorist (‘Silence! I kiel you!!!’) dan op het gewenste rustbaken in de klas. Tijdens een schilderles moest ik eens anderhalve minuut de klas uit, om papier te halen. Bij terugkomst trof ik een joelende bende, rondom een bijna geheel ontklede negenjarige, van top tot teen ge-bodypaint. Ongeveer toen besloot ik het onderwijs even te laten voor wat het was. Soms kriebelt het nog wel eens, zoals nu, in deze harmonieuze sferen. In ieder geval: mijn bovenmatige sympathie hebben ze, al die mensen van het edele leerkrachtengilde! Onvervaard brengen ze onze koters de beginselen van de fotosynthese bij, de Grootste Gemene Deler en de topografie van Oezbekistan, ondertussen bloedneuzen deppend, sinaasappels pellend en liefdesverdrietigen troostend. Kortom, mijn kerstgedachten gaan uit naar deze Mooie Mensen met een Missie. Geef ze ballen en een piek, drie weken op de lange latten in Chamonix en een rijk gevulde dis: ze hebben het zó verdiend!! Zalig Kerstfeest!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten