Een perspectief voor: Linkse en rechtse volksverlakkerij en zaken die verdoezeld worden!

Door middel van reclames zetten zorgverzekeraars mensen aan tot shoppen, maar mensen met een wankele gezondheid komen niet in aanmerking voor de goedkope aanbiedingen. Het oorspronkelijke doel van verzekeren: samen de lasten en risico’s delen bestaat niet langer, en in plaats van solidair te zijn worden mensen met agressieve reclame boodschappen tegen elkaar uitgespeeld. Anderzijds moet worden voorkomen dat individuen of groepen die het niet nodig hebben, profiteren van voorzieningen. De protesten van de SP e.a. bij ieder incident in zorg en welzijn kan mensen al dan niet bewust legitimeren om zich zielig en afhankelijk te gedragen. Hierdoor zitten sommige mensen thuis zonder iets omhanden te hebben, terwijl een actieve deelname in de samenleving de kans op werk, eigenwaarde en gezondheid vergroot.
De kans op werk wordt steeds meer afhankelijk gemaakt van de eigen actieve inzet van de werkzoekende. De UWV is grotendeels gedigitaliseerd en heeft nauwelijks nog directe contacten met de werkzoekenden, terwijl die het persoonlijk contact juist hard kunnen gebruiken. Wie zijn oor te luister legt, hoort de klachten met bosjes.
Intussen wordt door Wilders en consorten de schuld gezocht bij “de buitenlanders die onze baantjes inpikken”. Ook Roemer vindt het ongewenst om buitenlandse werknemers naar Nederland te halen. Laten we vooral niet vergeten dat het de Nederlandse ondernemers zijn die de arbeidsmigratie op gang hebben gebracht. In de zestiger jaren van de vorige eeuw waren het de Turken en Marokkanen en nu worden de goedkope krachten uit Oost Europa hier naar toe gehaald. In de transportsector is in het internationale goederenvervoer het aantal Oost-Europese chauffeurs sterk toegenomen. Het gaat echter nog verder dan Europa: wij laten er ons op voorstaan dat we een belangrijk handelsland zijn, maar met de handel en wandel van onze internationale ondernemingen houden we wel de uitbuiting en armoede in grote delen van de wereld in stand
Intussen worden de arbeidsomstandigheden in eigen land verder verslechterd, gelegitimeerd door de economische crisis. Vaste arbeidscontracten worden nauwelijks nog gegeven, mensen met een beperking worden liever niet in dienst genomen, de termijn van ww-uitkering wordt teruggebracht en het groeiend leger van ZZP’ers wordt uitgeknepen. Met de complimenten aan ondernemend Nederland
Aan de andere kant van de lijn staan bestuurders met grootheidswaanzin die het fundament van de samenleving verpesten door graaigedrag en onverantwoord handelen met geprivatiseerde middelen. Het idee dat marktwerking beter is heeft zich op een aantal terreinen inmiddels uitbetaald in oplopende schulden die collectief moeten worden opgebracht; de belastingbetaler dokt wel. Wie durft nog te zeggen dat het privatiseren van collectieve diensten rendabeler en efficiënter is dan die diensten in handen laten van de overheden?
De kloof tussen bevolkingsgroepen wordt verder vergroot. Het gaat allang niet meer om objectieve nieuwsgaring, maar om klantenbinding in een vaak overvolle mediale markt. Dat leidt tot opbieden in extreme scoops.
Een toenemend aantal reclames zet aan tot zelfzuchtig gedrag door te suggereren dat je alles kunt hebben wat succesvolle mensen ook bezitten.
Heel veel dingen zijn niet wat ze lijken. Wie of wat kunnen we nog geloven, en op wie kunnen we nog vertrouwen in deze wereld van informatieoverload, verleiding, spionage en telefoontaps, of juist het op mysterieuze wijze verdwijnen van zo’n tap als het toevallig goed uitkomt.
We manipuleren en we worden gemanipuleerd, dit lijkt wel het nieuwe cement van de samenleving. Niet Amerika of Rusland zijn kampioen afluisteren maar ons aller Google. En als we het dan toch over manipulatie hebben. Laten we voortaan alle reclame boodschappen inruilen voor samenlevingstips
Politie, welzijs- en zorginstanties zijn verouderde bolwerken, die geen grip hebben op waar ze voor bedoelt zijn, een samenleving in goede banen leiden Het manipulatief en berekenend denken staat werkelijke participatie in de weg. Dit kan alleen doorbroken worden door de oude uitgeleefde organisatie af te breken en met een nieuwe sociaal gedrevenheid terug te keren naar de leefwereld, waar mensen elkaar kennen en iets van het samenleven willen maken. Terug naar lokale zelfsturende multidisciplinaire wij(k) teams die met twee benen in de samenleving staan, en die voorleven, voorbeeld gedrag en participatie als leidraad nemen. Net in een digitale samenleving liggen er mogelijkheden om het samenleven weer voorop te stellen

Raf Daenen en Willem Vermeulen, auteurs boek perspectief op maatschappij in crisis

PvdA vernieuwd en verjongd in combinatie met ervaren krachten en continuiteit

Samen werken aan een eerlijke, sociale en duurzame Oirschotse samenleving
- Iedereen doet mee naar vermogen. Burgers en gemeente hand in hand
-Oirschot :sociaal ondernemend en creatief Monument in het Groen
Met een ledengroei van 25% is PvdA Oirschot een voorbeeld gemeente. Dit is ook onze landelijke voorzitter Hans Spekman niet ontgaan. Hij komt in het voorjaar naar ons om Oirschot te trakteren op taart.

- Frisse jonge enthousiaste mensen
Nr. 4 Thomas Rooijakkers (burger raadslid en onderwijs assistent/instructeur)
Nr. 8 Pieter van Loon (Uitvoerder bouw)
Nr. 9 Ward Pasmans (student HEAO)
Nr. 10 Jan Daenen (6 VWO)
Nr.13 Jack van Beers(masters recht)

-Nieuwe maatschappelijk actieve krachten, die zorgen voor versterking:
Nr. 3 Corne Lathouwers (Jarenlang voorzitter Dorpsraad Oostelbeers)
Nr. 5 Ad Sebreghts (Socioloog, Volleybal- en voetbal fanaat)
Nr. 6 Richard Paulissen ( Financieel specialist)
Nr. 11 Kees van Zantvoort (leraar speciaal onderwijs)

-En als duwers:
Nr. 14 Frans Broekmans (oud raadslid en fractievoorzitter en voorzitter KBO Oirschot)
Nr. 15 Carlijn van Deursen (bekend van kinderopvang, personeels manager)
Nr. 16 Harrie van Hoof, drukker, cultureel en muzikaal icoon in de Beerzen en verre omstreken

-Gedragen door een stevig en ervaren kernteam:
Nr. 1 Raf Daenen (Fractievoorzitter en voormalig wethouder maatschappij)
Nr .2 Afra Pronk ( Raadslid, Jaren actief in Gemeenteraad en vereniging voor PvdA)
Nr. 7 Mea de Laat ( Voormalig raadslid en fractievoorzitter, decentralisatie specialist)
Nr. 12 Arnold de Vries (Burgerraadslid, Voormalig raadslid, veearts en specialist dierenwelzijn)
Nr. 17 Michel van Leeuwen (Burger raadslid, P&O advies bouw sektor)

Onze lijst bestaat verder uit een groot aantal maatschappelijk betrokken mensen. Jong en oud, man en vrouw, werkzaam en actief in vele maatschappelijke functies en beroepen en uit alle lagen van de bevolking. In Oirschot, de Beerzen en Spoordonk.
Nr. 18 Michel Borsten (geitenboer)
Nr. !9 Ursula Willemse (OndernemingsRaad begeleider)
Nr. 20 Wim Hoeks (Secretaris PvdA en KBO de Beerzen)
Nr. 21 Ad Aben (Innovator, Campagne coordinator)
Nr. 22 Vic Koenders- Deighton (lid van eerste uur, partner oprichter PvdA Oirschot)
Nr. 23 Wim van den Oord ( Voormalig bestuurslid en docent -imker)
Nr. 24 Jacqueline van de Ven (vrijwilliger internationaal educatie jeugd programma)
NR. 25 Marianne Wevers (Onderneemster)
NR. 26 Henk van Rees ( Voorzitter en FNV- onderhandelaar VDL NedCar)

Namens PvdA Oirschot /de Beerzen
Henk van Rees
Voorzitter (Mobiel :0651405870)

Dromen over wat voorbij is of actief vormgeven aan onze toekomst

Wat jammer, de Bieb gaat dicht.

Toch niet onbegrijpelijk, want soms waren er maar 10 bezoekers per opening. Het uitlenen van boeken kost bijna al meer dan wanneer je deze zou kopen en schenken. Is het nu tijd voor actie? Of hadden we eerder creatief na moeten denken over wat wel mogelijk is. Wat is er dan wel mogelijk, zult u zich afvragen? Welnu, in de moderne samenleving biedt een combinatie van nieuwe communicatietechnologie en oeroud vrijwilligerswerk mogelijkheden om te voldoen aan de informatiebehoefte of om te voorzien in het leesgenot van een boek. Gedacht kan worden aan een bibliotheek op de computer waar je doorheen kunt bladeren. Dit kan dan worden gekoppeld aan alle moderne multimedia en aan een dienst zoals vrijwillige boekbezorgers voor degene die nog een boek willen lezen, maar zelf niet in staat zijn om het op te halen. In alle kernen een afhaalloket kunnen inrichten, gecombineerd met een Dorpsplein/kerk Oostelbeers, de Vestakker of den Deel/kerk Spoordonk.

Niet alleen de bibliotheek stopt, ook de Rabobank wil haar kantoor sluiten in de Beerzen.  De kernen Oostelbeers en Spoordonk zijn al jaren aan het worstelen met de invulling van een multifunctionele accommodatie.

Als we niets doen en alleen maar stilstaan bij hoe het was, dan leidt dit enkel tot verlies ervaringen. Terwijl slimme combinaties , sociaal en creatief ondernemerschap en een actieve gemeenschap een nieuwe toekomst kunnen inluiden.

Ook bij de decentralisatie van WMO, CJG en de participatiewet moeten slimme aanpakken worden bedacht om het versleten gebouw van welzijn en zorg te vervangen. Zo niet raken we verstrikt in verouderde structuren met een lappendeken van functionele eilandjes, die we middels allerlei dure lapmiddelen, netwerken en coördinatiesystemen proberen samen te brengen. Dan klopt het dat 40% van de dienstverlening wordt verprutst aan niet effectieve activiteiten, ofwel oeverloos overleg.
Met creativiteit en sociaal ondernemerschap zouden we als we alle middelen op één hoop gooien (+/- 4 milj) één multifunctioneel Oirschots buurt en jeugdzorg en welzijnsorganisatie  kunnen maken. Vanuit deze basis wordt dan vorm gegeven aan verzorging, verpleging, maatschappelijke ondersteuning en participatie. De huisvestingsmogelijkheden van een dergelijke organisatie liggen voor het oprapen.  In Oirschot en Middelbeers zouden de bibliotheekgebouwen hier uitermate geschikt voor zijn. In Oostelbeers kun je denken aan een nieuw Dorpsplein/Kerk, en in Spoordonk een nieuwe Deel/Kerk.
Waar het om gaat is dat we het oude durven los te laten, wanneer het niet meer functioneert. We moeten het lef hebben om een nieuwe functie en vorm te lanceren, gebruik makend van  de verrassende combinatie van mensen en nieuwe technologische en mediamogelijkheden.
Van nostalgie naar pragmatiek en voortvarend samen zaken aanpakken,
groeten Raf

Wethouder overruled

De klankbordgroep kunst en cultuur neemt zichzelf niet serieus

Na 4 jaar rammelen aan de poort werd eindelijk de vraag van Dorpsvisie voor het uitwerken van een cultuur nota door verantwoordelijk wethouder Jan Verhoeven (GM) opgepikt. In een zorgvuldig proces werd er zowel een klankbordgroep uit de samenleving betrokken, alsook een klankbordgroep uit de gemeenteraad. Wat gebeurde er nog meer?: De burgers werden geïnformeerd via het Weekjournaal en de stukken werden later gepubliceerd op de website van de gemeente. Een informatie-bijeenkomst voor kunst- en cultuurorganisaties en de gemeenteraad werd georganiseerd. Het college van B en W toetsten de inspraakreacties uit de samenleving en keurden de nota voldoende voldragen en volwaardig om in de raad te brengen. Het presidium agendeerde de nota ter besluitvorming voor de raad op 26 november.

Maar na 7 maanden van  intensief overleg en communicatie wordt de cultuur nota van de raadsagenda gehaald. Wethouder Verhoeven en de ambtenaren hebben ons inziens met deze kunst- en cultuurnota voor de gemeente oirschot een goede basis neergelegd. Accenten op de jeugd tot 18, danwel 23 jaar. Accenten leggend op de maatschappelijke functies van kunst en cultuur en de opdracht aan de verschillende organisaties om meetbare prestaties te laten zien. Ineens wordt er echter aan de rem getrokken. De reden zou zijn dat het stuk onvoldragen, niet kaderstellend is en te weinig inspeelt op de zelfredzame samenleving. Moet er soms nog minder geld naar Kunst en Cultuur? Of zit er iets anders achter?

Voor ons als PvdA heeft er een goede inventarisatie van kunst en cultuur activiteiten plaats gevonden zijn er behoorlijke keuzes gemaakt. Er wordt in lijn met de Toekomstvisie geïnvesteerd en er is afgesproken jaarlijks de vinger aan de pols te houden en bij te sturen indien nodig. Moet de PvdA nu de wethouder, c.q. het college ondersteunen? Sinds jaar en dag ligt er eindelijk een basis waarop we verder kunnen bouwen. Natuurlijk hebben wij ook enige kritiek daar waar het gaat om echte innovatie en sociaal ondernemerschap binnen kunst en cultuur. Maar volgens ons is dit nu net de discussie die in de raad gevoerd moet worden. Uiteindelijk blijkt dePvdA de enige partij die een open en constructief debat in de raad wil voeren. Wat nu gebeurt is niet transparant en evenmin in lijn met de burgerparticipatie die alle partijen met de mond belijden. Blijkbaar moeten eerst nog wat plooien gladgestreken worden in de achterkamertjes?

Namens pvdA Oirschot de Beerzen

Michel van Leeuwen
Raf Daenen

Is de Sint ook weer in het Oirschotse land

Uitnodiging fractievergadering 

Afgelopen week was in Binnenlands Bestuur te lezen dat er in gemeenten in verband met de naderende verkiezingenpolitieke cadeautjes uitgedeeld werden. We kunnen ons de vraag stellen of dit ook in Oirschot gebeurt als het gaat om ontwikkelingen bij de Oude Toren, de gemeenschapsfuncties van de kerken van Oostelbeers en Spoordonk en het open houden van de bibliotheek.

Als PvdA vinden we dat er in aansluiting op realistische maatschappelijke initiatieven een evenredige investering vanuit de gemeentekas gedaan kan worden. Belangrijker vinden we nog dat er onderlinge afstemming en draagvlak moet zijn. Soms lijkt het er op dat we alleen nog in tegenstellingen kunnen denken. Een gewetensvraag die we ons als PvdA regelmatig stellen is, waarom zouden we het die ander niet gunnen. Eigenlijk is er maar 1 gegronde reden om het niet te doen, en dat is wanneer we het algemeen belang schaden.

Bij de decentralisatie van WMO, CJG en de participatiewet is het vanzelfsprekend dat we een bijdrage naar vermogen aan de samenleving leveren, zodat we wanneer we het echt nodig hebben ook de nodige hulp krijgen.

Als PvdA nodigen we in het bijzonder de jeugd uit om met ons in gesprek te gaan over de invulling van de Algemene Plaatselijke Verordening.

•

Is het redelijk om 1,5u na de laatste wedstrijd de sportkantine te sluiten

•

Moeten we wel  of niet een happy hour toestaan

•

En hoe zit het dan met het stunten met bierprijzen in de supermarkt

•

Waarom worden de Westelbeerse Pinksterfeesten niet gelijkgeschakeld met de kermissen in andere kernen

Als PvdA vinden we dat de Horeca op moet houden met indianenverhalen te vertellen als zouden er de laatste jaren 7 extra horecagelegenheden gecreëerd zijn. Er is slechts 1 horeca vergunning extra afgegeven en dat was niet voor de cultuurboerderij. Er worden nu ook weer kritische vragen gesteld over de wenselijkheid om in de Beerzen een extra horecavergunning te verstrekken voor de exploitatie van Het Oude Gemeentehuis.  Samenwerken  aan samenleven is waar het om gaat, en daarbij elkaar iets gunnen.

Wil je meepraten met een bruisende club dan ben je donderdag 21 november om 20.00 uur welkom op onze fractievergadering in de Ramblaz in Oirschot.

Jongeren, voel je uitgenodigd en doe je zegje!

Namen PvdA Oirschot de Beerzen Raf Daenen

Populisme: de redding van de democratie

Vox populi: Een nieuw populisme met onderwijs als fundament voor de toekomst van onze kinderen

De breuklijn in de huidige samenleving wordt steeds meer bepaald door het niveau van scholing. Vroeger waren er maatschappelijke breuklijnen op basis van geloof en levensbeschouwing. Daarbinnen was er via kerk, patronaat en verenigingsleven de ontmoeting tussen personen met verschillend niveau van stand en opleiding. Het maatschappelijk middenveld zorgde voor samenkomst en vorming. Ook de dienstplicht bracht mensen van verschillend kennisniveau samen. Met de nadruk op kennis, informatie en innovatie als dragers van de samenleving, is er nu een scheiding ontstaan tussen “weters” en “niet-weters”. Deze scheiding gaat vaak samen met meer of minder inkomen. De kennismaatschappij met haar oproep om een zo hoog mogelijke opleiding te volgen is steeds belangrijker geworden, en dat gaat ten koste van mensen die dit niet willen of kunnen.
Ook de politieke partijen, die toch een afspiegeling van de samenleving zouden moeten zijn, zijn grotendeels bemenst met hoog opgeleide volksvertegenwoordigers. De laag opgeleiden in de samenleving herkennen zich steeds minder in het politieke landschap. Zij vinden hun uitlaatklep bij partijen die zich afzetten tegen het politieke establishment. In een wereld met steeds minder grenzen worden met name de lager opgeleiden de dupe van het gelijkheids- en zelfredzaamheidsprincipe. Bedrijven die productiewerk verrichten verhuizen naar lage loon landen, vaklieden voelen zich bedreigd door Oost-Europeanen die hier onder ons minimumloon komen werken. De lager opgeleiden vinden bij ontslag minder snel een andere baan of bezigheid. Zij hebben het gevoel dat zij moeten betalen voor de bankencrisis die door de hoger opgeleiden en grootverdieners is veroorzaakt.
Het behoren tot de kenniselite of het proletariaat der minder opgeleiden wordt al op jeugdige leeftijd bepaald. Zeker nu het tweede kans onderwijs vrijwel is afgesloten voor de minder vermogende. De keuze van het niveau van voortgezet onderwijs is beslissend voor iemands toekomst. Dit niveau van onderwijs bepaalt de wijze waarop iemand denkt, voelt, handelt, waar op televisie naar wordt gekeken, wat wordt gelezen en gegeten, waar en hoe op vakantie wordt gegaan, en is ook nog bepalend voor de financiële armslag.
Laag en hoog opgeleiden lijken soms van twee verschillende planeten te komen. Karikaturaal kan worden gesteld dat de hoog opgeleiden actief, vol vertrouwen, toekomstgericht, communicatief, open, nieuwsgierig, innovatief en kosmopolitisch zijn. De laag opgeleiden zijn wantrouwend, negatief, cynisch, gericht op directe consumptie en het hier en nu, voelen zich eerder slachtoffer en zijn nationalistisch.
Het niet hebben gevolgd van een hoge opleiding staat voorpersoonlijk falen, gebrek aan talent en doorzettingsvermogen. Die duiding wordt juist gegeven door de mensen die het in deze samenleving maken. De elitegroep van de succesrijken keert zich daarmee af van de kansarmen. Door de individualisering en de afname van ontmoetingen in de openbare ruimte is er minder gelegenheid en meer angst en dus minder behoefte om elkaar te ontmoeten, laat staan ervaringen te delen.
De geschetste kloof wordt vergroot door politieke keuzes. De nadruk op individuele ontplooiing en verantwoordelijkheid, de zorg van links voor migrantenarbeiders, of het stimuleren en financieren van de eigen woning heeft de lager opgeleiden steeds verder achteruit gezet. Door het marktmechanisme te verheerlijken worden vooral de laaggeschoolden een grijpgrage prooi voor de commercie. Gelokt door schitterende vooruitzichten nemen juist zij vaak onverantwoorde risico’s. De recente liberaliseringsgolf in de zorg, het onderwijs en de nutsvoorzieningen, met hun vaak moeilijk te doorgronden regels hebben deze voorzieningen ontoegankelijker gemaakt, vooral voor de lager geschoolden.
Het volk ondergaat deze ontwikkeling niet langer passief, maar komt in actie. Laaggeschoolden gaan samenwerken en willen ook bij de democratische besluitvorming worden betrokken. Wanneer we de basis van de democratie, het gelijkheidsbeginsel, mensenrechten, en de rechtsstaat overeind houden, biedt het populisme de mogelijkheid tot een vernieuwd breed spectrum van politieke partijen, van links tot rechts. Er zal noodgedwongen met populistische partijen samengewerkt moeten worden. Daarin ligt de kiem voor een nieuwe ontmoeting,
Er is ruimte voor een populistische politiek, mits het populisme wordt omgebogen van reageren uit ongenoegen naar aandacht voor de noden van de laaggeschoolden. Een van hun behoeften is het zinvol bijdragen aan de samenleving, en daarvoor gewaardeerd worden. Als de hoger geschoolden zich weer inzetten voor het maatschappelijk belang en de sociale coherentie kan ruimte worden geschapen voor maatschappelijke participatie van mensen met elk opleidingsniveau. De risico’s van globalisering enerzijds en nationalisme anderzijds moeten serieus worden genomen. De kloof tussen allochtonen en autochtonen moet overbrugd worden door culturele en godsdienstige verstarring in te ruilen voor ontmoeting en kansen. Dit vraagt om samenwerken aan een nieuw populisme, met de moed tot verandering en de wil om het goede in de samenleving te behouden.

Raf Daenen, Docent Maatschappelijke ontwikkeling, Willem Vermeulen, Psycholoog

 Auteurs van het boek “Perspectief op een maatschappij in crisis”. Boom/Lemma 2012

 

Algemene beschouwingen Obama geïnteresseerd in begrotingstruc Oirschot

Algemene beschouwingen 2014, PvdA

Ik hoorde een klikje op mijn telefoon en riep heel hard en boos in mijn telefoon: “wie luistert mij af?” Een beduusd stemmetje zei: “Ik, zwarte Piet Obama”. Daarop zei ik heel toegeeflijk: “Barak, vraag maar, ik heb niets te verbergen, en de volgende keer graag gewoon bellen.”Daarop begon Obama: “Mister Daenen, would you be so kind to ask your Mayor how…” Ik onderbrak hem met de woorden: ”Zeg, Barak jij had toch Nederlandse roots, je kunt gewoon Nederlands praten”. Waarop hij zei:  “Raf, wil je aan het college vragen hoe zij in staat zijn een begrotingstekort van1,5 miljoen met 1 pennenstreek weg te werken. Dan hebben wij in Amerika ook geen shut down meer nodig.”…

Als PvdA zijn we tevreden over de aangeleverde informatie, het in de financiële diepte duiken laten we graag over aan fracties uit de coalitie.

Als PvdA vinden we dat de gemeentefinanciën overzichtelijker zijn geworden, maar daardoor zien we ook dat er van de beoogde bezuinigingen slechts de helft gerealiseerd is en de andere helft  wordt geput uit de algemene reserve, extra kredieten voor organisatie-ontwikkeling, bestemmingsplan buitengebied en hersteloperatie mbt beheersplannen groen en wegen. Daaraan wordt dan nog de grote rentetruc toegevoegd en dan hebben we een reëel beeld van hoe deze regering omgaat met de gemeentefinanciën.

Visie: Oirschot een kwalitatief groene gemeente die bewust stuurt op samenhang met haar omgeving en werk maakt van een actieve gemeenschap.

Als PvdA willen we investeren in de gemeenschappen, leefbaarheid, participatie en op de samenleving gerichte activiteiten.

Juist in deze tijd van crisis is inkomensondersteuning en armoedebeleid erg belangrijk. Wij willen de extra rijksgelden in 2013 voor armoedebeleid oormerken zodat ze niet opgaan aan lantaarnpalen en we het belastingkwijtscheldingsbeleid weer kunnen invoeren. Wij zullen hiervoor een motie indienen.

Als PvdA hebben we bij de Kadernotitie het voorstel gedaan om voor de kernen Oostelbeers en Spoordonk in het kader van de leefbaarheid 1 miljoen te reserveren. Zou een dergelijke investering een bijdrage kunnen leveren aan het behoud en de transformatie van de kerken in het kader van de leefbaarheid? Wij zullen een motie indienen om daar waar er in dit kader initiatieven komen uit de gemeenschappen van Oostelbeers en Spoordonk hier constructief in mee te denken en in redelijkheid hier een bijdrage aan te leveren.

Als PvdA merken we in het kader van Brainport maar ook in het kader van horeca en toerisme dat ondernemers last hebben van het prisoners dilemma: samen kom je verder, maar het gaan voor het persoonlijk gewin op de kort termijn is sterker. Echter, daadoor kom je er gezamenlijk uiteindelijk slechter uit.. Hier lag een uitdaging om vanuit een gemeenschappelijke visie samen aan een economisch actieplan te werken;

Wij hebben met  zijn allen Oirschot als schaliegasvrije gemeente benoemd, de volgende stap is dat we zullen moeten investeren in andere duurzame energie. Ik nodig andere fracties uit om andermaal in gezamenlijkheid een motie te formuleren die een aanzet biedt om initiatieven in dit kader te ondersteunen.

Volgens ons heeft de wethouder infrastructuur ooit gezegd dat heel Oirschot  voor niets ofvoor weinig zou kunnen beschikken over glasvezel. Hoe ver zijn we hier mee? Ook hier nodig ik andere fracties uit om met een stimulerende motie te komen

Decentralisaties, participatie en kanteling

Als PvdA hebben we constant het College gestimuleerd om er zich voor in te spannen dat de kracht van de gemeenschap en de mensen tot haar recht komt.

Burgerparticipatie, burgerkracht, overheidsparticipatie blijken in de praktijk weerbarstig en lastig te realiseren, met name door de verschillende rollen van de betrokken partijen en het feit dat mensen veranderen nu eenmaal moeilijk is. Dat is de reden dat er geen echte stappen gezet worden. Vandaag konden we weer eens in de krant lezen dat de vier grote gemeenten in Brabant worstelen met de vormgeving van CJG. Voor de kleine gemeenten geldt dit net zo goed, zoals een rapport van het PON aangeeft. In Oirschot zijn we ook nog niet veel opgeschoten, al hebben we er zelfs een speciale wethouder voor gehad!

Ik wil beginnen met de Wethouder maatschappelijke ontwikkeling en de afdeling een compliment te geven over de kwaliteit van de antwoorden op de niet technische vragen die wij als PvdA gesteld hebben

Over de visie waren we het snel eens, dicht bij huis, een gezin, een plan, een regisseur. Maar als we de eigen en andere heilige huisjes moeten opgeven dan wordt het een ander verhaal.

De steeds weer terug kerende vraag is; hoe doen we dat

De antwoorden zijn tot nu toe: Bla bla bla bla bla

De visie en uitgangspunten achter de afzonderlijke decentralisaties zijn vergelijkbaar en vragen om een nieuwe benadering, ofwel een transformatie van het sociale domein: meer participatie en eigen kracht van de burger (zelfredzaamheid), minder bureaucratie, meer slimme combinaties om echte resultaten te bereiken in het sociale domein, een beperktere rol van de overheid en vermindering van de inzet van overheidsgeld. Hiervoor is een andere rolverdeling tussen burgers, maatschappelijke instellingen en de overheid noodzakelijk.

Nu volgt het antwoord; de organisatie

De organisatie van de uitvoering van de verschillende decentralisaties stemmen we zoveel mogelijk op elkaar af. Bij elke decentralisatie denken we na over de invulling van een front- en backoffice en zaken zoals inkoop- en aanbesteding. Er zit daarnaast overlap in organisaties waarmee we gaan samenwerken. Naar verwachting kunnen we ook op het moment vanorganisatie veel zaken integraal oppakken.

We zijn dan ook in overleg met organisaties, instellingen en andere gemeenten om zowel beleid verder uit te werken als om kennis te delen.

Wat wordt hier nu echt gezegd. Er moet heel veel gebeuren. We zijn afhankelijk van elkaar, we hebben geen enkele doorzettingsmacht of  eindverantwoordelijkheid. Het instrumentarium van  aanbesteding en de bestaande organisaties passen niet op wat er nodig is aan organiserend vermogen. En zolang er geen echte ongelukken gebeuren interesseert de rest ons niets.

Kortom, het hulpverleningsgebouw is versleten, renovatie helpt niet meer. Het is tijd voor een nieuw gebouw en een andere organisatie. De vraag is: wie pakt het op? Mocht ik ooit nog eens wethouder worden, dan overweeg ik sterk om alle geld op een hoop te gooien en vanuit het gemeentehuis in Oirschot of ons mevrouw in de Beerzen een eigen organiserend centrum te scheppen. Iedereen die er vanuit de oude organisaties komt werken moet eerst een maand organisatie- en bureaucratie afkickprogramma volgen. Zitten we alleen nog met de vraag wie verzorgt de afkickprogramma’s voor landelijke pers en politiek? Ook de burgers en mensen in verantwoordelijke functies behoeven ondersteuning, begeleiding en vorming voor de nieuwe professionele zelfoplossende samenleving.

Partij van de goede Arbeid

In de huidige turbulente samenleving, die wel wordt gekenmerkt als netwerksamenleving, verandert onze kijk op arbeid en de waarde van arbeid. Dat geldt vooral voor het werk op hogere opleidingsniveaus in de dienstensector, dat zowat de helft van de beroepsbevolking betreft. Vroeger waren dit de “witte boorden”. Dit deel van de beroepsbevolking zal steeds meer flexibel gaan werken, met minder binding met één bedrijf, en meer gebruik van netwerken. Er wordt ook wel gesproken van globaliserende digiwerkers. Zij zijn gericht op snelle en omvattende communicatie met andere netwerkers en zoeken voortdurend naar nieuwe mogelijkheden voor persoonlijke ontwikkeling. Deze groep gaat steeds meer verschillen van de traditionele arbeider, die gebonden is aan een bepaald soort werk in een bepaalde bedrijfstak. Deze laatste groep handenarbeiders wordt steeds meer verdrongen door machines of arbeid uit lage loon landen, tenzij ze in een specifieke niche werkzaam zijn.

Dit betekent dat we steeds verder af komen staan van het oude ideaal van de geschoolde arbeider die de handenarbeider mee op sleeptouw neemt in zijn ontwikkeling. De kloof tussen beide groepen wordt groter, terwijl het maatschappelijk gezien nodig is om ze samen te brengen.

Vanuit de PvdA is het belangrijk om niet alleen van achter de bureaus van de Wiardi Beckman Stichting onze gedachten hierover te laten gaan. Het is essentieel om in gesprek gaan met de samenleving en vooral met degenen die het betreft, maar niet zo gemakkelijk praten.

Als PvdA willen we vanuit een praktische verdieping met 4 kernthema’s van arbeid aan de slag.

Flexibiliteit van arbeid

Steeds meer horen we dat de moderne arbeider in de turbulente complexe samenleving behoefte heeft aan ondersteuning van leidinggevenden, zich graag wat afschermt van al te grote diversiteit van werkzaamheden, zoekt naar rust en regelmaat en controle wil houden op het eigen werk.

Nog maar enkele jaren terug werd de ZZP constructie als de oplossing voor de invulling van arbeid gepresenteerd. Je eigen baas zijn, zelf kunnen regelen hoe het werk in te richten, en meer verdienen, dat was je van het. Wie wilde  daarvoor de eerder verworven rechtszekerheid van wachtgeld, pensioenopbouw en bovenwettelijke uitkering  niet inleveren? Niemand voorzag toen dat na enkele jaren veel ZZP’ers te maken zouden krijgen met teruglopende opdrachten, moordende concurrentie en afnemers die laat of helemaal niet betalen. Nu verschijnen er overal artikelen over ZZP’ers die worden uitgeknepen als citroenen, en op geen enkele garantie terug kunnen vallen.

Aanpassing van WW en ontslagrecht zijn in dit speelveld erg bedreigende ontwikkelingen wanneer we niet in staat zijn om iets van werkgarantie te regelen.

Flex- en thuiswerk met behulp van moderne media maken het mogelijk dat ouders van gezinnen met kleine kinderen kunnen blijven werken. Toch heeft ook dit zijn keerzijde: er is meer isolement, werktijd en privé tijd gaan door elkaar lopen, er wordt al gauw verwacht dat mensen 24 uur op 24 bereikbaar zijn. Dit heeft werkstress en burn-out op jonge leeftijd tot gevolg.

Met allerlei flexconstructies is misschien niets mis, mits er werkgaranties en passende arbeidsvoorwaarden en –omstandigheden aan worden gekoppeld.

Duurzame inzetbaarheid en professionalisering

Bij het verhogen van de pensioengerechtigde leeftijd is het van belang dat ouderen functioneel worden ingezet, en tevens dat er permanente scholing wordt geboden. Hier gaat het echter al snel alleen over kenniswerkers. We moeten ons nog bezinnen op de betekenis van duurzame inzetbaarheid en professionalisering voor medewerkers van ondersteunende diensten, en mensen die fysieke en maakarbeid verrichten.

Werkeloosheid en verlies van vaste banen

Het langer doorwerken van ouderen zorgt ervoor dat de jongeren van nu minder kunnen toetreden tot de schaarse arbeidsmarkt. Misschien bieden duo instroom- en uitstroombanen soelaas. Ouderen kunnen als coach van de jongeren optreden. Het lijkt er echter op dat werkgevers vooral gericht zijn op korte termijn voordeel en dus goedkope arbeid. Maar in de meer fysieke arbeidssectoren en het buitenwerk zou er juist ruimte gemaakt kunnen worden voor participatiebanen.

Marktwerking en aanbesteding gekoppeld aan de overgang van AWBZ voorzieningen in zorg en welzijn maakt dat er steeds meer geknepen wordt op lonen en dat vaste banen verloren gaan. Bijzondere constructies van outsourcing, nuluren contracten, P-rolling of detachering maken de rechtspositie van arbeiders erg onzeker.

Zeggenschap en legitimatie van bonden  

Vakbonden vergrijzen en drogen op, het binden van jongeren op het thema collectieve voorzieningen zoals arbeidsvoorwaarden en -omstandigheden lijkt niet meer van deze tijd. Thans worden allerlei oppervlakkige en wisselende vormen van werknemers/werkgeversoverleg in het leven geroepen om de formele medezeggenschap te ontduiken. Als het zo uitkomt wordt er in bedrijven gestreefd naar resultaatverantwoordelijke teams, worden teams steeds van samenstelling veranderd, en wordt het organisatiemodel regelmatig opgeschoond vanuit nieuwe, veelbelovende missiestatements. Veel teams worden geconfronteerd met rattengedrag, er is discontinuïteit van leiding en er komen steeds andere crisismanagers. De ambitie in de top wordt uitgevochten over de rug van de arbeiders. Niet zo zeer meer loon is de primaire behoefte van arbeiders in organisaties, kwaliteit van werk en leiding alsmede continuïteit en wekplezier is belangrijk voor werknemers.

De vraag is of de vakbonden van nu deze aspecten voldoende behartigen, en dat goed naar buiten weten te brengen.

Kortom

Voor een “Partij van de goede arbeid” wordt het tijd om van onderop het gesprek over goede arbeid te organiseren. Daarbij kunnen onderzoeksresultaten worden gekoppeld aan alledaagse ervaringen en toekomstige ontwikkelingen. Ook moet zo’n partij het lef hebben om historische missers van liberalisering van zorg of onderwijs te heroverwegen en zo nodig te corrigeren. En zeker moeten recente keuzes van overhevelen van AWBZ naar WMO, en invoering van participatiebanen tegen het licht worden gehouden, om waar nodig deze keuzes te herijken of van de juiste kaders te voorzien.

Een moderne “Partij van de goede arbeid” kijkt kritisch in de spiegel en voert het gesprek over goede arbeid niet vanaf het pluche of vanuit de zetel van de onderzoeker, maar samen met de mensen op de werkvloer en met de voeten in de aarde.

Jeugdzorg dicht bij huis,Werk aan de winkel

De jeugdzorg dichtbij en bereikbaar, het kan!

Afgelopen week heeft de Tweede Kamer ingestemd met de nieuwe Jeugdwet. Gemeenten krijgen hierdoor in 2015 de verantwoordelijkheid over de jeugdzorg. Dit is een grote stap vooruit omdat de hulp aan gezinnen nu dichtbij georganiseerd wordt. Hierdoor krijgen kinderen sneller de juiste hulp, ouders worden beter betrokken en hulpverleners krijgen meer vertrouwen.

Op dit moment zijn er nog teveel kinderen met problemen die te laat of zelfs geen hulp krijgen. Dat komt omdat bij gezinnen met meerdere complexe problemen de hulp erg versnipperd is. Uit onderzoek blijkt dat er wel tussen de negen en zeventien hulpverleners bij een gezin betrokken zijn. Deze werken langs elkaar heen en ouders zien door de bomen het bos niet meer. Daarnaast duurt het lang voordat gezinnen eindelijk hulp krijgen en die hulp is ontzettend duur. Dat moet anders.

En wij gaan dat nu ook anders doen, wij gaan de jeugd- en gezinshulp in Nederland anders organiseren. Voor één gezin, komt er één plan en één ondersteunende hulpverlener. Die hulpverlener komt bij gezinnen thuis en helpt direct orde op zaken stellen. Op maat, waarbij de hulpvraag centraal staat. De hulpverlener beperkt zich niet tot maar één taak, maar gaat direct aan de slag bijvoorbeeld met opvoedadvies, hulp bij het zoeken naar werk of bij de schuldhulpverlening. De hulpverlener doet dit niet alleen, maar kijkt ook wat het gezin zelf kan. Samen met bijvoorbeeld familie, vrienden en de buren. Daarnaast wordt gezorgd voor professionele hulp, waar het gezin dat echt nodig heeft. Doordat er wordt gezorgd voor minder bureaucratie en afvinklijstjes, is er meer tijd voor het gezin. In Amsterdam is nu al te zien dat deze aanpak een spectaculaire vermindering van het aantal uithuisplaatsingen van kinderen met zich meebrengt. De kinderen worden sneller en beter geholpen en de gezinnen zijn tevreden. En de kosten zijn fors lager.

De nieuwe Jeugdwet biedt dus kansen om de zorg dichtbij te organiseren in belang van het kind en het gezin. Nu deze wetgeving er ligt en er duidelijkheid is over de voorwaarden, is het aan de gemeente om de jeugdzorg in hun woonplaats te gaan organiseren. Daar ligt de grootste uitdaging en daar moeten de colleges van B&W, gemeenteraden en jeugdzorgorganisaties samen aan de slag. De kansen die er liggen zijn groot, de mogelijkheden ook. Dat vraagt scherpte om deze te benutten.  De PvdA gaat hier graag mee aan de slag; op deze wijze kunnen we effectieve, snelle hulp dichtbij organiseren voor kinderen en gezinnen in heel Nederland!

[eigen naam], gemeenteraadslid PvdA [gemeente]
Loes Ypma, Tweede Kamerlid PvdA

Is een gemeente voorbereid op haar nieuwe taken?

Nu gemeenten steeds meer uitvoeringstaken krijgen is een fundamentele bezinning nodig op de taken en verantwoordelijkheden van de overheden. Wat kan men van de overheid verwachten, en wat kan beter aan de samenleving, de burger en de markt worden overgelaten?

Over de rollen en taken van de overheid zijn in de loop der jaren verschillende standpunten ingenomen. De uitersten zijn dat de overheid alles voor haar burgers regelt en verzorgt van de wieg tot het graf, versus een minimale overheidsbemoeienis die slechts is gericht op het voorkomen van al te grote excessen. In ons land is steeds een compromis tussen deze uitersten gezocht. In het verleden werd er in de samenleving veel onderling geregeld. Ook waren er organisaties vanuit de kerk en de gegoede burgerij die een minimaal sociaal vangnet schiepen voor zieken en gebrekkigen. De overheid zorgde vooral voor de verdediging van het land, dijk- en polderbeheer, inning van belastingen en bestrijding van grote misstanden en misdaden. Het aantal departementen en rijksambtenaren was tot de Tweede Wereldoorlog tamelijk beperkt.

In de jaren na de Tweede Wereldoorlog, met de opkomst van de verzorgingsstaat nam de overheid de regie in handen. Er ontstond een uitgebreid stelsel van onder meer uitkeringen, publieke gezondheidszorg, energievoorzieningen, huisvestingsfaciliteiten, vervoernetwerken, onderwijsfinanciering. Het gevolg was dat het aantal ambtenaren toenam tot 550.000 begin jaren tachtig van de vorige eeuw, en dat de overheden een aanzienlijk deel van het bruto nationaal product opsoupeerden, zo’n 60%. Door economen werd gewaarschuwd voor de gevolgen van deze te grote uitgave, en aan het eind van de vorige eeuw werd de verzorgingsstaat ingrijpend veranderd. Er werd gedereguleerd en er werden taken naar de markt afgestoten, zoals zorg, huurwoningen, openbaar vervoer of energievoorziening, en het aantal ambtenaren nam af tot ruim 400.000. Daarmee heeft Nederland met Duitsland naar verhouding het minste aantal ambtenaren in de landen met een vergelijkbaar welvaartspeil in de Westerse wereld. Nu wordt nog 45% van het bruto nationaal productaan overheidstaken uitgegeven.

Toch vindt de rijksoverheid het nodig om nog verder op overheidstaken te bezuinigen. Dat gebeurt door het aantal ambtenaren verder te verminderen en door taken die eerder op nationaal niveau werden uitgevoerd te delegeren naar provinciaal of locaal niveau. Het idee is dat sectoren zoals de jeugdzorg, werk en inkomen, of zorg voor zieken en ouderen beter op locaal niveau kunnen worden geregeld, dat is minder bureaucratisch en goedkoper.

Maar wat merkt u als burger ervan? Er is al door verschillende burgergroepen geklaagd over het feit dat bepaalde zorgtaken of faciliteiten in de ene gemeente nog wel worden ondersteund, maar in de andere gemeente niet meer. Omdat gemeenten lang niet altijd veel extra middelen krijgen om de toegenomen taken uit te voeren, zullen gemeenten afwegingen moeten maken. Afhankelijk van de financiële ruimte die een gemeente nog heeft en van de politieke kleur van het college, zullen per gemeente verschillende accenten worden gelegd. In de ene gemeente wordt onderhoud van het openbaar groen aan burgers uitbesteed, in de andere wordt het verkocht, en een derde gemeente vervangt het groen door bestrating omdat dit goedkoper in onderhoud is.

De besluiten die over dit soort onderwerpen worden genomen moeten wel goed worden onderbouwd. Daarbij gaat het echt niet alleen om de vraag wat het goedkoopst is. Het gaat in principe om de vraag: “wat kunnen overheden beter regelen, en wat kan worden overgelaten aan de markt of aan de burgers onderling?” Er zijn onvervreemdbare overheidstaken, zoals zorg dragen voor democratische besluitvorming, het maken en de uitvoering van wetten, het handhaven van de openbare orde, het bijdragen aan oplossingen voor grote maatschappelijke problemen, het bestrijden van ongelijkheid en het voorkomen van discriminatie, basisrechten van de mens en van het kind, het reguleren vanmarktontwikkelingen, het behartigen van belangen in internationaal verband, het sanctioneren van onmaatschappelijk gedrag, en het voortbrengen en verdelen van collectieve goederen. Ook vinden de meeste burgers dat de overheid moet zorgen voor een goede infrastructuur, voorwaarden moet scheppen voor goed onderwijs, sociale zekerheid, veiligheid en gezondheid, natuur, milieu, voedselvoorziening en huisvesting.

Maar moet in deze tijd van steeds machtiger burgernetwerken, de kracht van nieuwe media, en de toenemende individualisering, de overheid ook zaken regelen en financieren zoals sport, cultuur, verenigingsleven, buitenschoolse activiteiten voor de jeugd, enz.? We zullen in de toekomst zien dat daar in verschillende gemeenten verschillend mee omgegaan wordt. Maar gemeenten zullen taken niet zonder meer af mogen stoten. Er moet worden gezorgd voor een maatschappelijk fundament dat het mogelijk maakt dat burgers taken op een goede manier overnemen. De gemeente kan een faciliterende rol spelen door samenwerkingsverbanden met burgergroepen aan te gaan. Daarbij krijgt de overheid meer de rol van meewerkende partner dan van afstandelijke en paternalistische regelaar.  De burgers moeten leren dat zij zelf activiteiten kunnen organiseren, daar de verantwoordelijkheid voor nemen en daar ook plezier aan beleven, en er sterkere sociale verbanden door kunnen scheppen. Er zijn al verschillende voorbeelden van deze aanpak, zoals het Rotterdamse Opzoomer Mee project, dat een expertise- en servicecentrum voor bewonersinitiatieven beheert, en waaruit verschillende kleinschalige buurt- en wijkactiviteiten zijn voortgekomen.

Het kan dus wel, als in opvoeding en onderwijs genoeg aandacht en respect voor elkaar wordt bijgebracht, en als overheidsvertegenwoordigers deze houding ook uitdragen.

Willem Vermeulen psycholoog&Raf Daenen docent maatschappelijk ontwikkeling

auteurs ‘Perspectief op een maatschappij in crisis”. Boom/Lemma2012

Wat is er de afgelopen 4 jaar gebeurd in oirschot?

Uitnodiging fractievergadering 24-10-2013

Als PvdA willen we in onze fractievergadering terugkijken op wat er gerealiseerd is van alle ambitieverwoord in het coalitie convenant en de toekomstvisie: Oirschot een kwalitatief groene gemeente die bewust stuurt op samenhang met haar omgeving en werk maakt van een actieve gemeenschap. Dit doen we door samen met jullie antwoord te geven op de volgende vragen:

•

Hoeveel van de reserves van het Woningbedrijf zijn in de afgelopen 4 jaar opgegaan aan, wegen en groen, plattelandsvernieuwing, Bestemmingsplan Buitengebied en organisatie ontwikkeling?

•

Hoeveel van deze middelen zijn aangewend voor leefbaarheid, participatie en op de samenleving gerichte activiteiten?

•

Net in deze tijd van crisis is inkomensondersteuning en armoedebeleid erg belangrijk. Zijn deextra rijksgelden voor armoedebeleid al geoormerkt zodat ze niet opgaan aan lantaarnpalenen we het belastingkwijtscheldingsbeleid weer kunnen invoeren?

Als PvdA hebben we constant het College gestimuleerd werk te maken om de kracht van de gemeenschap uit mensen tot zijn recht te laten komen.

•

Hoe gaan we als Oirschot de rol van de ISD/ WSD in het kader van de Participatiewetverankeren?

•

Hoe maken we in de Jeugdzorg de verbinding met de burger, dus in de directe uitvoering: ééngezin, één plan, één regisseur?

•

Hoe zorgen we ervoor dat we de broodnodige zorg en ondersteuning dicht bij mensen organiseren?

•

Hoe werken uitvoeringsorganisaties en vrijwilligersorganisaties samen (Vluchtelingenwerk)?

•

Welke regierol heeft de gemeente en welke regie besteden we uit aan de Welzijnsinstellingen wat brengt deze ervan terecht (Ramblaz)?

•

Is het nog mogelijk om ondanks de mislukking van 2 goed betaalde adviseurs de privatisering van verenigingen vlot te trekken?

(Dit waren de onderwerpen die dit College, deze coalitie en in het bijzonder de steeds weer wisselende wethouders Participatie vorm zouden geven! Het moest anders en beter)

•

Hoe ver staat het met de renovatieplannen van de Sint Josefschool in Spoordonk?

•

Als PvdA hebben we bij de Kadernotitie het voorstel gedaan om voor de kernen Oostelbeersen Spoordonk in het kader van de Leefbaarheid 1 miljoen te reserveren. Zou een dergelijke investering een bijdrage kunnen leveren aan het behoud en de transformatie van de kerken inhet kader van de leefbaarheid?

•

Wat is de reden dat het economisch actieplan is blijven liggen; Brainport, vrijetijdseconomieen het samenwerken aan een ondernemende gemeenschap was toch de uitdaging?

•

Wat gaat Oirschot als schaliegasvrije gemeente doen aan investering in duurzame energie?

•

Hoe ver zijn we met de aanleg van glasvezel in de hele gemeente Oirschot?

•

En tot slot hebben we de afgelopen vier jaar voldoende kwalitatief goede huur- en koopwoningen gebouwd?

Belofte maakt schuld, eerst kijken wat er gebeurt en wat er is blijven liggen en of dit nog te repareren is bij het vaststellen van de begroting 2014. Dus kom naar onze fractie vergadering op 24 oktober om 20.00 uur in de Ramblaz, Doe mee met een bruisende club!

Namens PvdA Oirschot de Beerzen

Raf Daenen/ Afra Pronk 06-46298931

Eindelijk de provincialeweg door de Beerzen wordt aangepakt

De N395, de provincialeweg van Oirschot naar Hilvarenbeek wordt veel veiliger 

Na jaren van onderzoek zal de komende jaren de provincie enkele miljoenen euro's investeren in het veiliger maken van de N395, Een doorn in het oog van menig ouder met opgroeiende kinderen, ook de verkeersveiligheid voor fietsers richting Kempenhorst en Oirschot is al jaren een punt van zorg.

Met het verbeteren van de N395 moet ook de afwikkeling van het auto- en vrachtverkeer naar snelweg A58 beter worden. Met name in de ochtend- en avondspits staan er geregeld enorme files, omdat het verkeer te traag en te moeizaam de snelweg op kan. 
Een andere aanpassing die de provincie voornemens is, is het realiseren van een tweezijdig fietspad aan de noordzijde van de N395. De Wintelresedijk krijgt ter hoogte van de uitrit bij bedrijventerrein De Scheper een afbuiging en een kruising met stoplichten. Op die manier ontstaat er een meer overzichtelijke situatie. Oostelbeers en Middelbeers worden in de nieuwe situatie ingericht als één bebouwde kom, waardoor er tussen de twee kernen een maximale snelheid van 50 km/u geldt, dus minder hard gereden mag worden. De aansluiting bij sportpark De Klep wordt aangepast en hierdoorook een stuk veiliger. 
In de bebouwde kom van Middelbeers worden maatregelen genomen als middengeleiders en op het wegdek worden fietssuggestiestroken gemaakt. Voetgangers en fietsers maken samen gebruik van die ruimte. Zeker in de kernen is na berekeningen gebleken dat er te weinig ruimte is voor een extra strook. Er wordt nog gekeken naar alternatieve parkeer mogelijkheden.

De oversteek bij de Kerkstraat in Oostelbeers wordt ook veiliger gemaakt voor met name fietsers.

In totaal wordt dertien kilometer volledig opnieuw geasfalteerd met geluidsarm asfalt. Dus, geen omleidingsweg maar wel een hele verbetering.

Met Dank aan, Buurtbeheer en de dorpsraad die actief meedachten in het vinden van praktische oplossingen, Mark Timmermans (CDA) en Jan Verhoeven (GM) die samen met ons als PvdA de druk opvoerde richting provincie.

Is de burger nog te vertrouwen

Betrouwbaarheid van het burgervertrouwen!?

Het lijkt verbijsterend, maar het blijkt uit onderzoek van het Nipo. De Nederlandse burger heeft meer vertrouwen in de banken dan in de overheid om een oplossing voor de crisis te vinden. Is ons collectief geheugen zo slecht? Het was toch het onverantwoord omgaan met geld door de banken, dat aan de crisis ten grondslag lag? En was het juist niet de overheid die als reddende engel moest optreden? En was het ook niet de overheid die moest ingrijpen toen bleek dat in semipublieke of geprivatiseerde  instellingen van  zorg, onderwijs en woningbeheer verkeerd met geld werd omgegaan en megalomane bestuurders zich daarmee verrijkten?  Waarom dan nu zo afgeven op diezelfde overheid? We kunnen er lang en breed over speculeren, maar het lijkt erop dat mensen hun oordeel vooral vormen aan de hand van de meest recente gebeurtenissen en de berichtgeving daarover. Voor wat betreft de overheid leggen burgers, mede op grond van informatie in de media, de schuld gemakkelijk bij de overheid als op de derde dinsdag in september wordt aangekondigd dat we voor het zoveelste jaar achtereen moeten inleveren. Daardoor zijn mensen teleurgesteld, en dat wordt omgezet in het zoeken naar een zondebok. Dat is in veel gevallen de boodschapper van slecht nieuws, dus nu de huidige regering. De coalitiepartners staan er in de peilingen dan ook slecht voor. En waarom lijkt het in onze buurlanden beter te gaan?  Ons land deed het toch zo goed, en daarom zouden we spoedig sterker uit de crisis komen. Nu hebben we het nakijken. De Belgen lachen er om, en de volgende grap gaat rond: “Weet je hoe je rijk wordt? Ge koopt een Hollander voor wat hij waard is en ge verkoopt hem daarna voor wat hij denkt dat hij waard is”. 

Ondanks dat we nog een rijk land zijn, vinden we dat we het beter moeten hebben dan anderen. Van de Grieken vinden we het terecht dat ze de broekriem aan moeten halen, maar zelf zijn we daartoe nauwelijks bereid. De SP-socialisten zijn van mening dat de overheid niet moet bezuinigen, maar juist moet investeren, ook al loopt het begrotingstekort dan op tot boven de Europese afspraken. Er wordt van uit gegaan dat elke generatie het beter (lees: rijker)  krijgt dan de generatie ervoor. En dus wordt een boodschap van bezuinigen moeilijk geaccepteerd, zeker als reclame, bepaalde politici of media ons steeds maar meer welvaart beloven. Sommige onruststokers buiten de crisis uit om de tegenstellingen tussen maatschappelijke groepen te voeden, wat weer voor beroering zorgt. Terwijl we nu juist rust en solidariteit nodig hebben, en moeten vertrouwen op mensen die er de schouders onder willen zetten.

Dat iedereen naar vermogen moet bijdragen is de boodschap van de participatiemaatschappij. Niet overal tegen aan schoppen en verwachten dat je alles maar krijgt wat je verlangt, maar zelf actief zijn om de samenleving goed te laten functioneren. Bijna iedereen kan actief een steentje bijdragen in zijn of haar rol als lid van de samenleving. De waardering en bevrediging die dit oplevert is meer waard dan financiële rijkdom najagen, al moet gewaarborgd worden dat in principe voldaan wordt aan basisbehoeften zoals voldoende eten en drinken, een dak boven het hoofd, veiligheid en zorg bij ziekte en onvermogen. Dit is een maatschappelijke taak waarin de overheid kan inspringen als er in de samenleving hiaten vallen.

Mijn moeder, die leefde in de vorige eeuw zei al: van soberheid kun je ook genieten en leren. Rowwen Hèze zingt: “soms is het niet erg iets moois te verliezen; beter verliezen dan dat je het nooit heb gehad”. Beide principes, leren leven en genieten in schaarste, en goed omgaan met verlies zijn belangrijke menselijke leerervaringen die haaks staan op de dagelijkse consumptiedwang. In deze maatschappij leren we niet om te gaan met verlies en imperfectie, omdat dit wordt ontkend of verborgen.  We kunnen niet teruggaan in de tijd, maar wel leren van perioden waarin schaarste de regel was en solidariteit het middel om ieder toch het nodige te geven. Gelukkig bestaat dit nog op een aantal plaatsen, en met het verminderen van de welvaart zien we ook nieuwe initiatieven om samen goed met minder om te gaan. Van reparatieateliers tot ruildiensten, en van vrijwilligerswerk tot mantelzorg. Misschien markeren zij de overgang naar een nieuwe tijd, waarin het behoud van het goede meer wordt gewaardeerd dan het ongebreideld consumeren.

Bruisende club

Doe mee met een positieve club

De tijd van mooie beloften komt er aan. De eerste politiekeadvertentie heb ik al zien staan. Als PvdA hebben we de afgelopen jaren constructief oppositie gevoerd. We zijn trots op de grenzen die gesteld zijn in het nieuwe bestemmingsplan Buitengebied als het gaat om Intensieve Veehouderij. Anders dan provinciaal hebben we in Oirschot wel het lef gehad de daad bij het woord te voegen om niet langer te accepteren dat er overbelaste milieusituaties in ons buitengebied blijven bestaan. Financieel hebben we ons best gedaan hethuishoudboekje op orde te krijgen en sociaal maatschappelijk werken we samen aan een gezonde gemeenschap.

Ondanks hand- en spandiensten van de oppositie heeft de Coalitie het laten afweten als het gaat om een activerend  beleid richting Samenleving en het uitwerken van een Gemeentelijke organisatie die beter aansluit op de dynamiek in de gemeenschap.

Richting toekomst zullen er moeilijke keuzes gemaakt moeten worden

•

Kiezen we om sloten te vegen en de belasting teverhoging.

•

Voor investeren in zorg, opvang of subsidies van kunst en cultuur

•

Voor investeringen in jeugd- en jongerenwerk of extra financiering voor sport accomodaties.

Er is ook nog een andere weg, met zijn allen kunnen we op een creatieve manier veel voor elkaar krijgen. Samen opknappen van de Ramblaz, de bonte avond, Beers gebuurt, G-voetbal, dorpenderby, ODI tornooi, Pinksterfeesten,  kunstroute, etc. Voor al die mooie dingen hebben we amper een gemeente nodig, hoogstens wat aanmoediging en wat praktische medewerking.

Als PvdA zeggen we blijf niet aan de kant staan, denkt net als Corné, Ward, Sofie, Jack, Karlijn en Thomas (onze nieuwe aanwas) met ons mee. Bij de PvdA is er ook voor jou een plek,  passend in je drukke agenda, om mee te denken en te werken aan een participerende overheid. Een bijdrage leveren aan een bruisende, creatieve, duurzame en sociale gemeenschap is jou en onze uitdaging en droom. Je bent welkom op onze fractievergadering op donderdag 19 september vanaf 20.00 uur in de Kemphaan in Middelbeers.

Je kunt ons ook volgen op http:// rafdaenen.blogspot.com en  op twitter @RafDaenen kom je regelmatig onze standpunten tegen. Kortom er zijn meerdere wegen om  op een eigentijdse en creatieve  wijze een bijdrage te leveren  aan het gedachtegoed van Oirschot de Beerzen richting toekomst. Mocht je meer dan normale interesse hebben doe dan een belletje naar 0646298931,dan maken we een afspraak om eens bij te praten.

Namens PvdA Oirschot de Beerzen,

Raf Daenen & Afra Pronk

Onbegrijpelijke overheid

De Nationale ombudsman heeft een aantal stevige uitspraken gedaan over de relatie overheid-burger, zoals: 'burgers raken te vaak de weg kwijt in alle regelzucht'

Hoe kun je als burger in de wirwar van regels en procedures nog iets doen voor een uit bed gevallen oudere?

Het is gemakkelijk om van achter een bureau dit soort situaties te schetsen. Maar om te oordelen is verdieping, wijsheid, geduld en relativeringsvermogen nodig.

,,We mogen niet uit het oog verliezen dat de meeste mensen deugen en gehoorzaam zijn." Het handelen van een overheid op basis van wantrouwen is het paard achter de wagen spannen.

Inmiddels hebben we door het uitvergroten van incidenten meer aandacht gekregen voor straf en controle dan voor positieve aanpakken. Politici wekken door regels en procedures graag de indruk dat alles beheersbaar is. Maar daardoor is wel een onwerkbare jeugdzorg geschapen en onze gemeenteambtenaren rapporteren zich een ongeluk.

Mensen hebben behoefte aan sturing, opvoeding, steun en positieve bevestiging. Een financiële crisis is alleen te overwinnen door een positieve grondhouding uit te stralen. De beste bezuiniging wordt gerealiseerd door verantwoordelijk en creatief burgerschap, een dienende en verantwoordelijke overheid en voorbeeldgedrag van sleutelfiguren.

Met samen werken aan samenleven lossen we problemen op, maken we het mensen met een zwaar leven dragelijker, worden we weer trots op elkaar en denken we in mogelijkheden in plaats van beperkingen.

Willem Vermeulen, Raf Daenen