OPINIE: Eerlijke verdeling geld en goed?

Auteur: door Raf Daenen en Willem Vermeulen | woensdag 31 oktober 2012 | 02:39 |
 

De extreem hoge beloning van onder meer profvoetballers is slecht voor de maatschappelijke verhoudingen.

De maatschappelijke verhoudingen komen door graaiende zelfverrijking in gevaar. Het is tijd voor bezinning op de fundamenten van het economisch systeem.

Waarom heeft de een veel meer salaris of bezittingen dan de ander? Waarom verdient een profvoetballer veel meer dan een topkaatser, de directeur van een woningbouwvereniging acht keer zoveel als zijn secretaresse? Voor liberalen is de verdeling van bezit en macht de vanzelfsprekende resultante van vraag en aanbod.
Als er grote behoefte is aan schaarse goederen zoals olie, gaat de prijs omhoog. Als een goede directeur dringend nodig is, moet daarvoor fors worden betaald. Verschillen zijn er nu eenmaal. Zelfs als we opnieuw zouden beginnen met voor iedereen evenveel bezit zouden snel grote verschillen ontstaan. De ene mens heeft nu eenmaal meer talenten, werklust en behoeften dan de ander. Juist marktwerking geeft de prikkel om zich meer in te spannen. Overheidsingrijpen is uit den boze. Mensen die niet mee kunnen of willen doen, zijn losers. Armoede is hun verdiende loon.

Maar ook liberalen staan geen producten toe die anderen te gronde richten (vergif, drugs, etc.) of de natuur vernietigen. Zo vrij mag de vrije markt niet zijn. Want mensen kunnen liegen, anderen uitbuiten of uitschakelen. Het spel van vraag en aanbod is geen objectief mechanisme, geen natuurwet zonder morele dimensie. Zo zijn er bedrijven die het aanbod van goederen of diensten kunstmatig beperken om de prijs te verhogen. Behoeften worden gemanipuleerd. Neo-liberalen hanteren een kader van normen en waarden zoals verantwoordelijkheid, respect en zelfredzaamheid, maar dit kader kent weinig invulling. Een degelijke borging van normen en waarden is te vinden bij christelijke en sociaaldemocratische stromingen.

Er is een christelijke stroming die het verschil in inkomen en bezit rechtvaardigt op basis van voorbestemming door een hogere macht. Degenen die in dit ondermaanse moeten lijden, worden in het hiernamaals beloond. In een andere christelijke traditie worden deugden als soberheid en zorg voor elkaar benadrukt. De mens heeft de morele plicht om goede werken te verrichten en zich niet te laten leiden door egoïstische motieven. Ieder mens zal na zijn dood rekenschap moeten geven van wat hij heeft gedaan of nagelaten. Deze christelijke traditie benadrukt de persoonlijke morele dimensie die volgens de christenen bij het liberalisme ontbreekt en bij het socialisme teveel aan een bovenpersoonlijke macht, de staat, is overgedragen.

De sociaaldemocratie is een reactie op de uitwassen van de industriële revolutie. Marx beschreef hoe productiemiddelen door de bezittende klasse worden beheerd en arbeiders net genoeg loon krijgen om hun arbeid voort te zetten. Socialisten hebben deze ontwikkeling bestreden met het argument dat arbeid waarde toevoegt aan de natuurlijke middelen. Het is niet fair dat een beperkte groep over deze natuurlijke middelen beschikt. De staat moet het beheer van natuurlijke bronnen in goed rentmeesterschap op zich nemen. Iedereen die waarde toevoegt krijgt een eerlijke beloning. Ook in dit model kunnen verschillen in inkomen ontstaan.

De moraal: hoe groot mogen de verschillen zijn? Het is arrogant om te menen dat iemand zoveel bijdraagt aan de samenleving dat hij tien keer zo veel mag verdienen en bezitten als een ander. Wie dit wel meent, geeft het verkeerde voorbeeld en ontregelt het sociale systeem van bijdragen naar vermogen. Mensen die echt bijdragen aan de samenleving zijn niet zo hebzuchtig. Maximaal vier keer modaal lijkt redelijk. Degenen die dan dreigen naar het buitenland te vertrekken, kunnen we misschien maar beter missen.
De auteurs zijn Raf Daenen en Willem Vermeulen, schrijvers van het boek 'Perspectief op een maatschappij in crisis, samen leren, samen werken en samen leven'.

Gemeenten van 100.000+

D66 hoeft niet in de regering te zitten om toch haar zin te krijgen. We hebben net de verweesde samenleving weer een beetje op orde en maken opnieuw dezelfde fout = de vlucht vooruit! Andermaal wordt er gedacht dat met schaalvergroting bezuinigd en efficiënt gewerkt kan worden.

Als we naar voorbeelden in Onderwijs, zorg en woningcorporaties kijken dan weten we dat dit niet het geval zal zijn. Grootschaligheid leid tot bureaucratie, vervreemding en het grote graaien. Onpersoonlijke managers die zonder betrokkenheid en passende verantwoordelijkheid de zaak overhoop halen. Vanuit de WMO gedachte en het sturen op zelforganisatie is dit de dood in de pot.

De kracht van de gemeenschap, wederzijdse betrokkenheid, zorgzaamheid en zelforganisatie moet dicht bij huis vorm krijgen. Ook in organisatieland is men er van overtuigd dat er overzichtelijk en in betrokkenheid georganiseerd moet worden. Buiten infrastructurele voorzieningen kunnen maatschappelijke zaken het best georganiseerd worden op basis van natuurlijke netwerken.

Regio Eindhoven is wat ons betreft hier het sprekende voorbeeld van. Samenwerking tussen stad en platteland op basis van wederzijds respect, diversiteit en eigen kracht. Dicht bij huis wat kan en het overkoepelende regelen we gewoon samen.

Persoonlijk zet ik ook nog grote vraagtekens bij bv decentralisatie van ejugd. Ieder kind heeft recht op een zelfde soort zorg en dat kan niet gemeente of regio afhankelijk zijn, Wat wel belangrijk is dat in de nabije wereld zelforganisatie en verantwoordelijkheid ontstaat en genomen wordt. Dat zijn de zaken die decentraal goed verankerd moeten zijn. Het zelfde geld wat mij betreft  voor huishoudelijke zorg. http://rafdaenen.blogspot.nl/2012/04/waardevolle-samenleving-is-een-keuze.html

 

Waardevolle samenleving is een keuze’

Meegaan in de vaart der volkeren of  het maken van waardevolle keuzes?
Het boek ‘Perspectief op een maatschappij in crisis’ van Raf Daenen en Willem Vermeulen richt zich op studenten en professionals in sociaal-agogische en pedagogische beroepen en op politici en beleidsmakers die ‘voorleven’ als speerpunt betogen. Het boek is rijkelijk opgeluisterd met praktijkvoorbeelden, waaronder negen interviews met mensen die zich inzetten voor een leefbare omgeving. Leuk is dat een viertal interviews in deze gemeente werd afgenomen. Stichting Buurtzorg, Beerse Boys, kleine kernenpromotors Martien Mattheeuwse en Corné Lathouwers en Stichting Kubes vertelden over hun motivatie. Daenen en Vermeulen stonden soms versteld van het ‘nederig, dienstbaar leiderschap’, dat zij in hun eigen boek vastlegden.
‘Je hebt een keuze: willen we een waardevolle of een impulsieve samenleving? Wordt het een borstvergroting of een goede ontmoeting waarin men elkaar accepteert?’, stelt Raf Daenen, mede-auteur van ‘Perspectief op een maatschappij in crisis.’ Een stelling die exemplarisch in het verhaal van de schrijvers zal blijken. De twee schreven al vaker samen, dit is het eerste boekje dat een lans breekt voor kleinschalige, dienstbare initiatieven in een maatschappij die niet alleen op financieel vlak in crisis verkeert, volgens de schrijvers. Het initiatief kwam van Daenen. ‘Als voormalig wethouder werd ik geconfronteerd met verschillende ontwikkelingen in de samenleving, de Wet Maatschappelijke Ondersteuning was er daar één van. Ik wilde mijn ervaringen en inzichten overdraagbaar maken’, aldus de docent Maatschappelijke Ontwikkeling aan het Fontys. ‘Daarnaast ben ik ook een gruwelijke idealist natuurlijk!’, lacht hij. Ook Vermeulen komt uit het onderwijs. ‘Met schrijven als tweede passie’, verduidelijkt de Tilburger. ‘Mijn ervaring uit het onderwijs is onder meer dat kinderen uit lagere sociale milieus vaak de miskende talenten blijken.’ Na een gezamenlijk geschreven inleiding bleek uitgever Boom/Lemma direct enthousiast en bood de mogelijkheid er een boek van te maken. Daenen: ‘Onze werkwijze was doorgaans zo dat ik iets verzon en dat we dan op woensdag samen kwamen om erover te debatteren.’ Vermeulen glimlacht: ‘Raf had de meeste ideeën. Mijn taak was het dan systematiek erin aan te brengen.’ Het boek bevat een stuk theoretische verhandeling over hoe onze maatschappij op macro- én microniveau met problemen kampt, terwijl er aan de andere kant steeds nieuwe initiatieven opduiken, die de leefbaarheid ondersteunen. Daarvan vindt men in het boek een aantal uitgewerkte voorbeelden, in interviewvorm, van de VoorleesExpress tot Werken in Kenia. In deze gemeente werden voetbalvereniging Beerse Boys, Stichting Buurtzorg, de leefbaarheid van kleine kernen Spoordonk en Oostelbeers en evenementenondersteuner Stichting Kubes onder de loep genomen. Daenen bekent: ‘Ik was bij de interviews vaak verrast hoe men op een nederige, dienende wijze een voortrekkersrol vervulde. Velen bleken echt maatschappelijke vrijwilligheid als norm te hanteren!’
Crisis

Een gezonde samenleving in stand houden, waarin we voor elkaar zorgen blijkt toch vaak moeilijker dan gedacht. Vermeulen: ‘De maatschappij verkeert in crisis. Natuurlijk ook economisch, maar daaraan ligt een andere crisis ten grondslag, is mijn overtuiging. Bijvoorbeeld door de schaalvergroting in de zorg of “vermarkting” van het onderwijs wordt het systeem bureaucratischer. Daardoor voelen mensen zich minder betrokken. Bij Buurtzorg zie je bijvoorbeeld dat je toch prima en concurrerende zorg kan leveren met minder overhead, maar wel met slim organiseren. De structuur onder de initiatieven moet wel goed zijn natuurlijk. Een gemeente of een coöperatieve bank als Rabo willen best ondersteunen, maar zijn terecht beducht voor de vraag: “Wat als jullie je terug trekken? Dan zijn wij verantwoordelijk, terwijl we alleen een geldelijke ondersteuning bieden.” Gelukkig wordt er steeds beter georganiseerd, vaak met medewerking van een groot deel van een gemeenschap. Zie de verhalen in ons boek! Toch is het wel belangrijk te blijven subsidiëren. In tijd van crisis is men geneigd daar als eerste op te bezuinigen, maar bijvoorbeeld een ouderenbond kan met relatief weinig ondersteuning behoorlijk zelfstandig draaien. Als je de ondersteuning schrapt, waar blijven de ouderen dan? De kans is groot dat het de overheid uiteindelijk meer geld kost. “Pennywise, poundfoolish” heet dat dan. Dankzij een provinciaal stimuleringsfonds kon Beerse Boys het G-Voetbal opzetten. Dat draait nu fantastisch dankzij vrijwilligers en vervult zelfs een regionale functie!’

‘De crisis zit hem ook in onze individualiteit’, constateert Daenen. ‘Ik denk dat we slachtoffer zijn van de egocentrische emancipatie. Eerst hebben we als sociaal bewogen mensen ingezet op de bevrijding van het individu. Dat is vervolgens doorgeslagen. Neem een blad als Opzij, dat vroeger de ontmoeting tussen vrouwen voorstond, maar nu een liberaal egocentrisme promoot. Dat bevordert niet de acceptatie van elkaar.’ Vermeulen vult aan: ‘Mensen zoeken toch zingeving, verder dan rijkdom of consumeren. Maar wel in eigenheid, niet meer in de opgelegde dogma’s van vroeger. Maar wat we nu zien is, we willen mooi, rijk en gelukkig zijn, liefst voor altijd en door anderen geregeld. Het probleem is dat in onze huidige sociale structuur vaak degene die het hardst roep, het meeste krijgt.’ Daenen weer: ‘Ons ‘perspectief’ is eigenlijk een vingerwijzing. Aan burgers is het soms moeilijk uit te leggen, waarom de één anders behandeld wordt dan de ander, maar toch moet je het als bestuurder uitleggen. In die zin zitten er wel wat kritische noten in ons boek. Eén van de boodschappen is ook: néém je verantwoordelijkheid. Niet alles valt met wetten te regelen. En: kiezen we voor ons zelf of voor een ander? Voor een waardevolle of voor een impulsieve samenleving? Mijn opvatting is nog steeds dat je door te geven rijker wordt.’ Vermeulen weer: ‘Dat lees je ook terug in de interviews. Mensen putten kracht uit hun dienstbaarheid. Vaak komen zulke initiatieven juist voort uit de crisis. Het heeft als positief bijeffect dat we de bakens durven verzetten, in beweging willen komen.’ Het boek ‘Perspectief op een maatschappij in crisis’ is begin dit jaar uitgekomen en te bestellen via bol.com of via www.boomlemma.nl .

Door: Rens van Ginneken Weekjournaal

Als we deze begroting goedkeuren weten we niet wat we goed keuren

Begroting 2013

Ik citeer: “grondexploitatie, kerntakendiscussie, ontwikkelagenda, actualisering beheersplannen, parkeerbeleid, onderhoud wegen krijgen eind van het jaar,na het vaststellen van deze begroting, hun beslag, zodat in januari besluitvorming kan plaatsvinden”. Kortom het College loopt achter de feiten aan.

Het tussentijds plunderen van de reserves fysieke en sociale leefomgeving (Woningbedrijf), daar hebben we als PvdA geen zin in.

Deze begroting 2013 wordt met kunst- en vliegwerk sluitend gemaakt:
·         Correctie prijsstijging                                                             €   60.000
·         Beheer openbare ruimte                                                       € 120.000
·         Activiteitenplan investeringen en exploitatie                    € 120.000
·         Kanteling WMO                                                                      €   60.000
·         Boekhoudkundige verhoging legesopbrengsten              €   50.000
·         Besparing studiekosten                                                        €   50.000

En voor een niet sluitende meer jarenbegroting wordt na het excuus van 2 x Toekomstvisie, nu als excuus het begrip kerntakendiscussie gebruikt. De echte keuzes worden  doorgeschoven naar de volgende regeerperiode.
Deze coalitie neemt geen financiële en organisatie verantwoordelijkheid. DGM en VVD roepen om het hardst bezuinigen, bezuinigen, maar geven al 3 jaar niet thuis als het gaat om het formuleren van keuzes en het zoeken naar structurele oplossingen.
De coördinerend portefeuillehouder Financiën gunt zijn collegae wethouders regelmatig hun speeltje, er is toch nog ruimte van 13 miljoen (reserves fysieke en sociale leefbaarheid) voor de ontwikkelagenda.
Als PvdA vinden we dat reguliere taken zoals bestemmingsplannen, beheersplannen en onderhoud wegen niet tot de ontwikkelagenda gerekend mogen worden.
Naast het financiële gestuntel horen we nu al weer voor de 4^e keer ( analyse van de grondexploitatie), dat er binnen de organisatie een gebrek aan kennis en kunde is, er verkokerd gewerkt wordt en er geen overzicht is. Volgens de PvdA had deze coalitie voor het op orde krijgen van de organisatie en het activeren van de burgers een extra D’66 wethouder aangetrokken, die nog steeds op de begroting drukt, maar waar niets van terechtgekomen is.
Als het om de organisatie is merken we als PvdA nog steeds geen structurele keuzes met visie. Het College saneert de oude medewerkers weg (kost geld) en er worden op projectbasis vanuit fysieke en sociale leefbaarheidsreserves dure externen ingehuurd.
Geen kritiek zonder oplossingen
Wij  streven als PvdA naar een slanke burgergerichte organisatie. Oirschot als zelfstandige gemeente, een duurzaam monument in het groen. Een gemeente die vanuit de eigen kracht in een innovatieve regio samenwerkt in SRE verband.
Voor ons als PvdA betekent dit:

·         Deskundige, creatieve en gedreven medewerkers

·         Een niet verkokerde organisatie die stuurt op samenwerken

·         Op niveau, efficiënt en deskundige uitwisseling en samenwerking in SRE verband

Ons doel is een efficiënte organisatiestructuur en -cultuur.
Dit vraagt eerst en vooral een standvastige coalitie die weet wat ze wil. Een Politiek verantwoordelijk bestuur dat een krachtig management op pad stuurt.
Kerntakendiscussie, herijking grondbeleid en de ontwikkel agenda kunnen pas zin en betekenis krijgen als financiën en organisatie vanuit visie op orde is, of in orde gemaakt wordt.

 

Rattengedrag of werken aan nieuwe solidariteit

Ons gedrag in tijden van economische crisis

In tijden van crisis sparen we meer en we besteden minder. Er worden conservatievere keuzes gemaakt, we rijden minder auto, bereiden vaker zelf eten, roken, drinken en gokken minder. Maar ook zijn er meer klachten over angst, depressie en slapeloosheid en neemt het aantal zelfdodingen toe.

Overheden en bedrijven trekken zich op hun stellingen terug, worden gesloten en bezuinigen op vernieuwing en ontwikkeling. Tegelijkertijd wordt op primaire en secundaire arbeidsvoorwaarden beknibbeld. Er worden nauwelijks nog vaste arbeidscontracten aangeboden, en het aantal ZZP-ers neemt enorm toe. Er is minder aandacht voor de behoeften van werknemers, de onzekerheid en het wederzijdse wantrouwen nemen toe en de solidariteit tussen werknemers neemt af.

Er zijn dus goede redenen om je als werknemer op basis van onderlinge solidariteit te organiseren, net zoals werkgevers dat doen. De werkelijkheid is echter anders.

Rattengedrag in organisaties

Gedrag zoals roddelen, sporen uitwissen, de ander uitlokken meer te vertellen dan hij of zij eigenlijk wil, liegen, konkelen, komt regelmatig voor. Binnen organisaties wordt steeds meer politiek gehandeld, van top tot werkvloer. De oorzaak zijn ontwikkelingen zoals het steeds groter worden van organisaties door fusies, meer indirecte sturing en communicatie, minder zekerheden, meer concurrentie en snellere veranderingen.

Door de toenemende omvang van organisaties en meer mogelijkheden om op afstand te werken neemt het directe contact met collega’s en bazen af. Dat wordt nog versterkt als door voortdurende interne organisatieveranderingen collega’s steeds van plek of werkinhoud wisselen. Er is dan minder gezamenlijkheid en solidariteit. Het gevoel slechts een pion in een spel te zijn neemt toe. Veel mensen gaan hun eigen terrein afbakenen en hun positie versterken. Met als gevolg, meer wantrouwen, en gedemotiveerde medewerkers.

De belangrijkste aanzet tot rattengedrag op de werkvloer is verkeerd voorbeeldgedrag van leidinggevenden. In driekwart van de gevallen is oneerlijke behandeling van medewerkers door leidinggevenden en jaloezie tussen medewerkers een bron voor rattengedrag. Leidinggevenden vertonen vaak “rattengedrag” om hun eigen positie te handhaven of te versterken.

Daarbij speelt het aloude Peterprincipe een rol. Dit principe zegt dat in een hiërarchie elke werknemer stijgt tot zijn niveau van incompetentie. Om zich vervolgens op dat niveau te handhaven zullen veel werknemers verdedigingsmechanismen ontwikkelen om hun incompetentie te maskeren. De chef of het directielid probeert grip te houden op zijn personeel via procedures en machtsspelletjes, om naar boven toe de indruk te wekken dat alles onder controle is. Het gevolg van de geschetste ontwikkelingen bij veel mensen in organisaties is dat ze een aantal belangrijke negatieve gedragsprincipes leren:

1. laat nooit het achterste van je tong zien, want teveel vertellen kan tegen je worden gebruikt; dat is het lot van veel klokkenluiders.

2. ga er van uit dat anderen niet te goeder trouw zijn, en in staat zijn om, als het nodig is, jou onderuit te halen; probeer ze dus voor te zijn.

3. niemand is onmisbaar, dus bind je niet emotioneel aan de organisatie, wees zakelijk,  en verbeter je eigen positie.

4. leer strategisch denken en handelen; zoek wat er steekt achter opmerkingen van een baas of collega, of achter een organisatie-memo, bedenk wat het kan betekenen voor jouw positie, en kijk hoe je er je voordeel mee kunt doen.

Zo ontstaat een arbeidsomgeving en als we niet uitkijken ook een maatschappij die is gebaseerd op wantrouwen, berekening en egoïsme.

3. Rattengedrag op maatschappelijk niveau

Op maatschappelijk niveau wordt rattengedrag manifest zoals: liegen (begrotingsstaten van landen of grote bedrijven), graaien en chanteren (de banken), sporen uitwissen (organisaties die geld witwassen of milieuregels overtreden), of meer laten zeggen dan men wil (bedrijfsgeheimen ontfutselen en doorverkopen).

In de kleine wereld zien we gedragingen zoals niet betalen voor geleverde diensten, met opzet slecht werk afleveren zodat er weer werk uit voortvloeit, kleine lettertjes in contracten verzwijgen, verzekeringen oplichten, inkomsten verzwijgen voor de belasting, anderen discrimineren, polariseren, enz.

We durven te stellen dat slecht voorbeeldgedrag slecht volggedrag oproept.

 

4. Doorbreek de ban en bied perspectief

Soms lijkt het alsof mensen er alleen maar op uit zijn om zichzelf te verrijken of te versterken ten koste van anderen. Toch kunnen we, verwijzend naar de Romeinse filosoof Seneca die zegt dat de mens heilig is voor de medemens, veel voorbeelden noemen van onbaatzuchtige menselijke activiteiten. Denk maar aan artsen zonder grenzen, gaarkeukens voor de armen, vakbondwerk, of het werk van vele maatschappelijke organisaties en vrijwilligers.

Blijkbaar kunnen de goede voorwaarden worden ontwikkeld voor gedrag van naastenliefde en solidariteit. Ook blijkt dat gedrag kan veranderen, en dat er wat valt te kiezen. Maar we moeten ons wel bewust zijn van de keuzes en de gevolgen ervan.

In opvoeding en op school kan dit bewustzijn worden geleerd. Bij een positieve opvoeding leer je de mogelijkheden zien van wat onze aarde biedt en durf je medemensen te vertrouwen. In werksituaties kan de vraag worden gesteld van welke activiteiten je energie krijgt, wat je zinvol vindt, waar je kansen ziet en hoe in onderlinge solidariteit het werkklimaat verbeterd kan worden. Ook in ieders persoonlijke levenssituatie kan de vraag naar een zinvolle invulling van het bestaan worden gesteld. De vraag naar het geven van betekenis is nu actueler dan ooit. We moeten juist nu samenwerken aan samenleven, vanuit het geloof dat daarmee nieuwe mogelijkheden een kans krijgen.

Raf Daenen,

Willem Vermeulen.
Auteurs van het boek ‘Perspectief op een maatschappij in crisis, samen leren, samen werken en samen leven’ (Boom-Lemma, 2012)

 

 

 

  

 

 

Raadslid een Enerverend bestaan

Begroting, een coalitie die haar verantwoordelijkheid niet neemt

We hebben de begroting voor 2013 net binnen. Als PvdA maken we ons zorgen. Reeds 3 jaar op rij maken we als gemeente geen fundamentele keuzes. Deze coalitie van VVD/CDA/D66/DGM gedraagt zich niet verantwoordelijk voor onze gemeente financiën. Men speelt verstoppertje achter de rug van de burgemeester als Coördinerendportefeuille houder. Kortweg komt het er op neer dat na een in financieel opzicht niets opleverende Toekomstvisie, moeten we nu weer wachten op een Nieuw Konijn uit de Hoge hoed Kerntaken discussie. Onder tussen wordt er bezuinigd op de vaste formatie, en worden reguliere taken (13 milj.)zoals Bestemmingsplan Buitengebied uitbesteed aan dure externen op project basis. Natuurlijk gaan we als Oirschot niet meteen failliet, we hebben de miljoenen van het Woningbedrijf nog maar op deze wijze vloeien deze heel snel weg.

Laurentius en het Grote Graaien

En dan  te weten dat de SP io het woningbedrijf wilde weggeven aan Laurentius,   als gemeente zijn we waarschijnlijk de dans ontsprongen. Toch krijgen we het schaamrood op de wangen. De Grootste Graaiers zijn niet het domste. En dat allemaal door het liberale geloof dat marktwerking de prijzen zou drukken. Dit Graaiprobleem lossen we in Oirschot niet op. Maar deze rechtse feestjes, leiden tot Hebzucht, gaan wel ten koste van gewone huurders en frustreren de sociale woningbouw in Oirschot.

Geen herindeling wel samenwerken

Het is niet alleen maar kommer en kwel . Als Fractievoorzitters hadden we een boeiend gesprek met de provinciale Commissie die een analyse van de bestuurskracht van de Brabantse gemeenten maakt. Zie Weblog, onderschat de Kracht van Kleine gemeenten niet http://rafdaenen.blogspot.nl/2012/06/opinie-onderschat-kracht-kleine.html .

We moeten eerlijk zijn de Samenwerking in de Kempen loopt niet lekker. Steeds weer zijn er Bestuurders uit de verschillende gemeenten die net wat anders willen dan anderen. We onderscheiden ons als Kempengemeenten onvoldoende om aanvullend aan elkaar te zijn.

We willen als PvdA Oirschot geen Herindeling. Als PvdA zijn we voorstander van regionale samenwerking. Dicht bij huis wat kan en regionaal samenwerken wat moet. Het Huidige SRE zonder al te veel bureaucratie is misschien wel de beste samenwerkingsvorm gegeven de gedecentraliseerde taken die op ons afkomen ( Jeugdzorg, Wet Werken naar Vermogen, WMO, Handhaving en vergunningen).

Motie Mauser moet van tafel

Voor de raadsvergadering van  23 oktober willen we bij het behandelen van de nieuwe erfgoed verordening, de zoveelste poging ondernemen om de motie Mauser van tafel te krijgen. Het behoud van onze cultuurhistorie is de moeite waard en de belangen van de huiseigenaar zijn in deze nu beter dan ooit beschermd.

Dorpsraad Oostelbeers doet Appel op CDA/PVDA over verkeersveligheid provinciale weg

Tot slot, als CDA en PvdA waren we in gesprek met een actieve dorpsraad van Oostelbeers. Al jaren praten we over verkeersveiligheid voor onze schoolgaande jeugd en de verkeersproblematiek op de Kempenweg. We willen samen de koe nog maar eens bij de horens pakken en zowel in Oirschot met wethouder Verhoeven en in de Provincie met Gedeputeerde van Heugden het gesprek aan gaan. Met mooie woorden en het zoveelste onderzoek schieten we niets op.

Dit voor nu en volgende week bij de uitnodiging voor de fractievergadering van 25 oktober gaan we nog wat dieper in op de Begroting van 2013. U kunt ons altijd benaderen op tel 06-46298931

Namens PvdA Oirschot de Beerzen, Raf Daenen

Versoepelen ontslagrecht

Fijn dat we tot na ons 65 mogen en kunnen werken. Maar U kent ze waarschijnlijk ook, de uitgewerkte of uitgebluste ouderen. Buurman Sjef (58) die jaren bouwvakker was, maar de laatste 2 jaar niet meer aan de bak komt en thuis zit omdat er geen werk is en de baas liever met jongere ZZP-ers werkt. Margriet (61) die verderop woont, en die jarenlang met passie haar werk als EVP’er in de zorg heeft gedaan maar bij de laatste reorganisatie terug is gezet naar de werkvloer, en zich daar doodongelukkig bij voelt.

Gemeentebediende Gerard (55) die wekelijks bij P&O moet komen om hem ervan te overtuigen om toch maar gebruik te maken van een uitgeklede regeling, want dat is toch beter dan jaren op de schopstoel zitten. Want tegen de jonge inhuurkrachten kan hij toch niet op.

Ik vraag me regelmatig af of er nog mensen zijn die na hun 60^ste aan de bak komen. Fijn dat we met zijn allen langer blijven leven en natuurlijk moeten we om de kosten van de pensioenvoorzieningen te drukken ook enkele jaren langer blijven werken. Maar dan moeten we langer mogen en kunnen werken, en merken dat de ervaring en wijsheid van ouderen wordt gewaardeerd. Ga dan niet overal rondbazuinen dat ouderen eigenlijk te inflexibel en te duur zijn, en tegelijkertijd het ontslagrecht versoepelen. Werkgevers halen dan alle middelen uit de kast om van hun 55+ werknemers af te komen. Ouderen willen best door blijven werken als ze merken dat hun bijdrage wordt gewaardeerd.

Raf Daenen, PvdA Oirschot