We hebben nog steeds geen antwoord op het neoliberaal verkwanselen van de publieke zaak.
Wat minder egocentrische hebzucht en wat meer betrokkenheid op het samenleven is waar we met zijn allen naar verlangen. Mijn zoon van 20 zegt, nuchter en zakelijk, dat we wat meer rekening met elkaar moeten houden. Pim Fortuyn had het over de verweesde samenleving. Hendrik Jan Schoo was op zoek naar de nieuwe sociaal democratische waarden. Anil Ramdas vindt dat de babyboom generatie het sociaal democratisch gedachtegoed en de zorg van de middenklasse voor de onderklasse opgegeven heeft en overgelaten aan de populistische conservatief liberalen.
De SP vlucht in links conservatisme, de PvdA heeft naast een imagoprobleem moeite met het afscheid nemen van de sociaal liberale emancipatie. Verschillende meer of minder deskundigen mengen zich in een sociaal democratisch waardedebat getrokken door de Wiardi Beckman stichting. Maar praten is wat anders dan doen en verantwoordelijkheid nemen. Wat we willen is het vertrouwen dat de hard werkende burger gebruik kan maken van een sociale infrastructuur (onderwijs, zorg en basisvoorzieningen), de kans heeft om van een dubbeltje een kwartje te worden, ofwel zich te ontplooien naar vermogen. Het gaat om een collectieve vorm van voorwaardelijke zorg op basis van gelijke kansen. De markt, onze grote systemen en de grootschalige organisatiestructuren zullen ons niet helpen bij het vinden van een perspectief.
In ons boek “Perspectief voor een maatschappij in crisis”, laten we zien dat de oplossing ligt in de kleine wereld om ons heen. Hier blijken sociale investeringen rendabel en tot wederzijdse betrokkenheid, creativiteit en oplossingen te leiden. De vraag blijft of we ons gejammer en gejeremieer willen inruilen voor een volwassen, hardwerkende verantwoordelijke houding. Wie wil hierin het voortouw nemen, wie doet er mee?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten