Wethouder overruled

De klankbordgroep kunst en cultuur neemt zichzelf niet serieus

Na 4 jaar rammelen aan de poort werd eindelijk de vraag van Dorpsvisie voor het uitwerken van een cultuur nota door verantwoordelijk wethouder Jan Verhoeven (GM) opgepikt. In een zorgvuldig proces werd er zowel een klankbordgroep uit de samenleving betrokken, alsook een klankbordgroep uit de gemeenteraad. Wat gebeurde er nog meer?: De burgers werden geïnformeerd via het Weekjournaal en de stukken werden later gepubliceerd op de website van de gemeente. Een informatie-bijeenkomst voor kunst- en cultuurorganisaties en de gemeenteraad werd georganiseerd. Het college van B en W toetsten de inspraakreacties uit de samenleving en keurden de nota voldoende voldragen en volwaardig om in de raad te brengen. Het presidium agendeerde de nota ter besluitvorming voor de raad op 26 november.

Maar na 7 maanden van  intensief overleg en communicatie wordt de cultuur nota van de raadsagenda gehaald. Wethouder Verhoeven en de ambtenaren hebben ons inziens met deze kunst- en cultuurnota voor de gemeente oirschot een goede basis neergelegd. Accenten op de jeugd tot 18, danwel 23 jaar. Accenten leggend op de maatschappelijke functies van kunst en cultuur en de opdracht aan de verschillende organisaties om meetbare prestaties te laten zien. Ineens wordt er echter aan de rem getrokken. De reden zou zijn dat het stuk onvoldragen, niet kaderstellend is en te weinig inspeelt op de zelfredzame samenleving. Moet er soms nog minder geld naar Kunst en Cultuur? Of zit er iets anders achter?

Voor ons als PvdA heeft er een goede inventarisatie van kunst en cultuur activiteiten plaats gevonden zijn er behoorlijke keuzes gemaakt. Er wordt in lijn met de Toekomstvisie geïnvesteerd en er is afgesproken jaarlijks de vinger aan de pols te houden en bij te sturen indien nodig. Moet de PvdA nu de wethouder, c.q. het college ondersteunen? Sinds jaar en dag ligt er eindelijk een basis waarop we verder kunnen bouwen. Natuurlijk hebben wij ook enige kritiek daar waar het gaat om echte innovatie en sociaal ondernemerschap binnen kunst en cultuur. Maar volgens ons is dit nu net de discussie die in de raad gevoerd moet worden. Uiteindelijk blijkt dePvdA de enige partij die een open en constructief debat in de raad wil voeren. Wat nu gebeurt is niet transparant en evenmin in lijn met de burgerparticipatie die alle partijen met de mond belijden. Blijkbaar moeten eerst nog wat plooien gladgestreken worden in de achterkamertjes?

Namens pvdA Oirschot de Beerzen

Michel van Leeuwen
Raf Daenen

Is de Sint ook weer in het Oirschotse land

Uitnodiging fractievergadering 

Afgelopen week was in Binnenlands Bestuur te lezen dat er in gemeenten in verband met de naderende verkiezingenpolitieke cadeautjes uitgedeeld werden. We kunnen ons de vraag stellen of dit ook in Oirschot gebeurt als het gaat om ontwikkelingen bij de Oude Toren, de gemeenschapsfuncties van de kerken van Oostelbeers en Spoordonk en het open houden van de bibliotheek.

Als PvdA vinden we dat er in aansluiting op realistische maatschappelijke initiatieven een evenredige investering vanuit de gemeentekas gedaan kan worden. Belangrijker vinden we nog dat er onderlinge afstemming en draagvlak moet zijn. Soms lijkt het er op dat we alleen nog in tegenstellingen kunnen denken. Een gewetensvraag die we ons als PvdA regelmatig stellen is, waarom zouden we het die ander niet gunnen. Eigenlijk is er maar 1 gegronde reden om het niet te doen, en dat is wanneer we het algemeen belang schaden.

Bij de decentralisatie van WMO, CJG en de participatiewet is het vanzelfsprekend dat we een bijdrage naar vermogen aan de samenleving leveren, zodat we wanneer we het echt nodig hebben ook de nodige hulp krijgen.

Als PvdA nodigen we in het bijzonder de jeugd uit om met ons in gesprek te gaan over de invulling van de Algemene Plaatselijke Verordening.

•

Is het redelijk om 1,5u na de laatste wedstrijd de sportkantine te sluiten

•

Moeten we wel  of niet een happy hour toestaan

•

En hoe zit het dan met het stunten met bierprijzen in de supermarkt

•

Waarom worden de Westelbeerse Pinksterfeesten niet gelijkgeschakeld met de kermissen in andere kernen

Als PvdA vinden we dat de Horeca op moet houden met indianenverhalen te vertellen als zouden er de laatste jaren 7 extra horecagelegenheden gecreëerd zijn. Er is slechts 1 horeca vergunning extra afgegeven en dat was niet voor de cultuurboerderij. Er worden nu ook weer kritische vragen gesteld over de wenselijkheid om in de Beerzen een extra horecavergunning te verstrekken voor de exploitatie van Het Oude Gemeentehuis.  Samenwerken  aan samenleven is waar het om gaat, en daarbij elkaar iets gunnen.

Wil je meepraten met een bruisende club dan ben je donderdag 21 november om 20.00 uur welkom op onze fractievergadering in de Ramblaz in Oirschot.

Jongeren, voel je uitgenodigd en doe je zegje!

Namen PvdA Oirschot de Beerzen Raf Daenen

Populisme: de redding van de democratie

Vox populi: Een nieuw populisme met onderwijs als fundament voor de toekomst van onze kinderen

De breuklijn in de huidige samenleving wordt steeds meer bepaald door het niveau van scholing. Vroeger waren er maatschappelijke breuklijnen op basis van geloof en levensbeschouwing. Daarbinnen was er via kerk, patronaat en verenigingsleven de ontmoeting tussen personen met verschillend niveau van stand en opleiding. Het maatschappelijk middenveld zorgde voor samenkomst en vorming. Ook de dienstplicht bracht mensen van verschillend kennisniveau samen. Met de nadruk op kennis, informatie en innovatie als dragers van de samenleving, is er nu een scheiding ontstaan tussen “weters” en “niet-weters”. Deze scheiding gaat vaak samen met meer of minder inkomen. De kennismaatschappij met haar oproep om een zo hoog mogelijke opleiding te volgen is steeds belangrijker geworden, en dat gaat ten koste van mensen die dit niet willen of kunnen.
Ook de politieke partijen, die toch een afspiegeling van de samenleving zouden moeten zijn, zijn grotendeels bemenst met hoog opgeleide volksvertegenwoordigers. De laag opgeleiden in de samenleving herkennen zich steeds minder in het politieke landschap. Zij vinden hun uitlaatklep bij partijen die zich afzetten tegen het politieke establishment. In een wereld met steeds minder grenzen worden met name de lager opgeleiden de dupe van het gelijkheids- en zelfredzaamheidsprincipe. Bedrijven die productiewerk verrichten verhuizen naar lage loon landen, vaklieden voelen zich bedreigd door Oost-Europeanen die hier onder ons minimumloon komen werken. De lager opgeleiden vinden bij ontslag minder snel een andere baan of bezigheid. Zij hebben het gevoel dat zij moeten betalen voor de bankencrisis die door de hoger opgeleiden en grootverdieners is veroorzaakt.
Het behoren tot de kenniselite of het proletariaat der minder opgeleiden wordt al op jeugdige leeftijd bepaald. Zeker nu het tweede kans onderwijs vrijwel is afgesloten voor de minder vermogende. De keuze van het niveau van voortgezet onderwijs is beslissend voor iemands toekomst. Dit niveau van onderwijs bepaalt de wijze waarop iemand denkt, voelt, handelt, waar op televisie naar wordt gekeken, wat wordt gelezen en gegeten, waar en hoe op vakantie wordt gegaan, en is ook nog bepalend voor de financiële armslag.
Laag en hoog opgeleiden lijken soms van twee verschillende planeten te komen. Karikaturaal kan worden gesteld dat de hoog opgeleiden actief, vol vertrouwen, toekomstgericht, communicatief, open, nieuwsgierig, innovatief en kosmopolitisch zijn. De laag opgeleiden zijn wantrouwend, negatief, cynisch, gericht op directe consumptie en het hier en nu, voelen zich eerder slachtoffer en zijn nationalistisch.
Het niet hebben gevolgd van een hoge opleiding staat voorpersoonlijk falen, gebrek aan talent en doorzettingsvermogen. Die duiding wordt juist gegeven door de mensen die het in deze samenleving maken. De elitegroep van de succesrijken keert zich daarmee af van de kansarmen. Door de individualisering en de afname van ontmoetingen in de openbare ruimte is er minder gelegenheid en meer angst en dus minder behoefte om elkaar te ontmoeten, laat staan ervaringen te delen.
De geschetste kloof wordt vergroot door politieke keuzes. De nadruk op individuele ontplooiing en verantwoordelijkheid, de zorg van links voor migrantenarbeiders, of het stimuleren en financieren van de eigen woning heeft de lager opgeleiden steeds verder achteruit gezet. Door het marktmechanisme te verheerlijken worden vooral de laaggeschoolden een grijpgrage prooi voor de commercie. Gelokt door schitterende vooruitzichten nemen juist zij vaak onverantwoorde risico’s. De recente liberaliseringsgolf in de zorg, het onderwijs en de nutsvoorzieningen, met hun vaak moeilijk te doorgronden regels hebben deze voorzieningen ontoegankelijker gemaakt, vooral voor de lager geschoolden.
Het volk ondergaat deze ontwikkeling niet langer passief, maar komt in actie. Laaggeschoolden gaan samenwerken en willen ook bij de democratische besluitvorming worden betrokken. Wanneer we de basis van de democratie, het gelijkheidsbeginsel, mensenrechten, en de rechtsstaat overeind houden, biedt het populisme de mogelijkheid tot een vernieuwd breed spectrum van politieke partijen, van links tot rechts. Er zal noodgedwongen met populistische partijen samengewerkt moeten worden. Daarin ligt de kiem voor een nieuwe ontmoeting,
Er is ruimte voor een populistische politiek, mits het populisme wordt omgebogen van reageren uit ongenoegen naar aandacht voor de noden van de laaggeschoolden. Een van hun behoeften is het zinvol bijdragen aan de samenleving, en daarvoor gewaardeerd worden. Als de hoger geschoolden zich weer inzetten voor het maatschappelijk belang en de sociale coherentie kan ruimte worden geschapen voor maatschappelijke participatie van mensen met elk opleidingsniveau. De risico’s van globalisering enerzijds en nationalisme anderzijds moeten serieus worden genomen. De kloof tussen allochtonen en autochtonen moet overbrugd worden door culturele en godsdienstige verstarring in te ruilen voor ontmoeting en kansen. Dit vraagt om samenwerken aan een nieuw populisme, met de moed tot verandering en de wil om het goede in de samenleving te behouden.

Raf Daenen, Docent Maatschappelijke ontwikkeling, Willem Vermeulen, Psycholoog

 Auteurs van het boek “Perspectief op een maatschappij in crisis”. Boom/Lemma 2012

 

Algemene beschouwingen Obama geïnteresseerd in begrotingstruc Oirschot

Algemene beschouwingen 2014, PvdA

Ik hoorde een klikje op mijn telefoon en riep heel hard en boos in mijn telefoon: “wie luistert mij af?” Een beduusd stemmetje zei: “Ik, zwarte Piet Obama”. Daarop zei ik heel toegeeflijk: “Barak, vraag maar, ik heb niets te verbergen, en de volgende keer graag gewoon bellen.”Daarop begon Obama: “Mister Daenen, would you be so kind to ask your Mayor how…” Ik onderbrak hem met de woorden: ”Zeg, Barak jij had toch Nederlandse roots, je kunt gewoon Nederlands praten”. Waarop hij zei:  “Raf, wil je aan het college vragen hoe zij in staat zijn een begrotingstekort van1,5 miljoen met 1 pennenstreek weg te werken. Dan hebben wij in Amerika ook geen shut down meer nodig.”…

Als PvdA zijn we tevreden over de aangeleverde informatie, het in de financiële diepte duiken laten we graag over aan fracties uit de coalitie.

Als PvdA vinden we dat de gemeentefinanciën overzichtelijker zijn geworden, maar daardoor zien we ook dat er van de beoogde bezuinigingen slechts de helft gerealiseerd is en de andere helft  wordt geput uit de algemene reserve, extra kredieten voor organisatie-ontwikkeling, bestemmingsplan buitengebied en hersteloperatie mbt beheersplannen groen en wegen. Daaraan wordt dan nog de grote rentetruc toegevoegd en dan hebben we een reëel beeld van hoe deze regering omgaat met de gemeentefinanciën.

Visie: Oirschot een kwalitatief groene gemeente die bewust stuurt op samenhang met haar omgeving en werk maakt van een actieve gemeenschap.

Als PvdA willen we investeren in de gemeenschappen, leefbaarheid, participatie en op de samenleving gerichte activiteiten.

Juist in deze tijd van crisis is inkomensondersteuning en armoedebeleid erg belangrijk. Wij willen de extra rijksgelden in 2013 voor armoedebeleid oormerken zodat ze niet opgaan aan lantaarnpalen en we het belastingkwijtscheldingsbeleid weer kunnen invoeren. Wij zullen hiervoor een motie indienen.

Als PvdA hebben we bij de Kadernotitie het voorstel gedaan om voor de kernen Oostelbeers en Spoordonk in het kader van de leefbaarheid 1 miljoen te reserveren. Zou een dergelijke investering een bijdrage kunnen leveren aan het behoud en de transformatie van de kerken in het kader van de leefbaarheid? Wij zullen een motie indienen om daar waar er in dit kader initiatieven komen uit de gemeenschappen van Oostelbeers en Spoordonk hier constructief in mee te denken en in redelijkheid hier een bijdrage aan te leveren.

Als PvdA merken we in het kader van Brainport maar ook in het kader van horeca en toerisme dat ondernemers last hebben van het prisoners dilemma: samen kom je verder, maar het gaan voor het persoonlijk gewin op de kort termijn is sterker. Echter, daadoor kom je er gezamenlijk uiteindelijk slechter uit.. Hier lag een uitdaging om vanuit een gemeenschappelijke visie samen aan een economisch actieplan te werken;

Wij hebben met  zijn allen Oirschot als schaliegasvrije gemeente benoemd, de volgende stap is dat we zullen moeten investeren in andere duurzame energie. Ik nodig andere fracties uit om andermaal in gezamenlijkheid een motie te formuleren die een aanzet biedt om initiatieven in dit kader te ondersteunen.

Volgens ons heeft de wethouder infrastructuur ooit gezegd dat heel Oirschot  voor niets ofvoor weinig zou kunnen beschikken over glasvezel. Hoe ver zijn we hier mee? Ook hier nodig ik andere fracties uit om met een stimulerende motie te komen

Decentralisaties, participatie en kanteling

Als PvdA hebben we constant het College gestimuleerd om er zich voor in te spannen dat de kracht van de gemeenschap en de mensen tot haar recht komt.

Burgerparticipatie, burgerkracht, overheidsparticipatie blijken in de praktijk weerbarstig en lastig te realiseren, met name door de verschillende rollen van de betrokken partijen en het feit dat mensen veranderen nu eenmaal moeilijk is. Dat is de reden dat er geen echte stappen gezet worden. Vandaag konden we weer eens in de krant lezen dat de vier grote gemeenten in Brabant worstelen met de vormgeving van CJG. Voor de kleine gemeenten geldt dit net zo goed, zoals een rapport van het PON aangeeft. In Oirschot zijn we ook nog niet veel opgeschoten, al hebben we er zelfs een speciale wethouder voor gehad!

Ik wil beginnen met de Wethouder maatschappelijke ontwikkeling en de afdeling een compliment te geven over de kwaliteit van de antwoorden op de niet technische vragen die wij als PvdA gesteld hebben

Over de visie waren we het snel eens, dicht bij huis, een gezin, een plan, een regisseur. Maar als we de eigen en andere heilige huisjes moeten opgeven dan wordt het een ander verhaal.

De steeds weer terug kerende vraag is; hoe doen we dat

De antwoorden zijn tot nu toe: Bla bla bla bla bla

De visie en uitgangspunten achter de afzonderlijke decentralisaties zijn vergelijkbaar en vragen om een nieuwe benadering, ofwel een transformatie van het sociale domein: meer participatie en eigen kracht van de burger (zelfredzaamheid), minder bureaucratie, meer slimme combinaties om echte resultaten te bereiken in het sociale domein, een beperktere rol van de overheid en vermindering van de inzet van overheidsgeld. Hiervoor is een andere rolverdeling tussen burgers, maatschappelijke instellingen en de overheid noodzakelijk.

Nu volgt het antwoord; de organisatie

De organisatie van de uitvoering van de verschillende decentralisaties stemmen we zoveel mogelijk op elkaar af. Bij elke decentralisatie denken we na over de invulling van een front- en backoffice en zaken zoals inkoop- en aanbesteding. Er zit daarnaast overlap in organisaties waarmee we gaan samenwerken. Naar verwachting kunnen we ook op het moment vanorganisatie veel zaken integraal oppakken.

We zijn dan ook in overleg met organisaties, instellingen en andere gemeenten om zowel beleid verder uit te werken als om kennis te delen.

Wat wordt hier nu echt gezegd. Er moet heel veel gebeuren. We zijn afhankelijk van elkaar, we hebben geen enkele doorzettingsmacht of  eindverantwoordelijkheid. Het instrumentarium van  aanbesteding en de bestaande organisaties passen niet op wat er nodig is aan organiserend vermogen. En zolang er geen echte ongelukken gebeuren interesseert de rest ons niets.

Kortom, het hulpverleningsgebouw is versleten, renovatie helpt niet meer. Het is tijd voor een nieuw gebouw en een andere organisatie. De vraag is: wie pakt het op? Mocht ik ooit nog eens wethouder worden, dan overweeg ik sterk om alle geld op een hoop te gooien en vanuit het gemeentehuis in Oirschot of ons mevrouw in de Beerzen een eigen organiserend centrum te scheppen. Iedereen die er vanuit de oude organisaties komt werken moet eerst een maand organisatie- en bureaucratie afkickprogramma volgen. Zitten we alleen nog met de vraag wie verzorgt de afkickprogramma’s voor landelijke pers en politiek? Ook de burgers en mensen in verantwoordelijke functies behoeven ondersteuning, begeleiding en vorming voor de nieuwe professionele zelfoplossende samenleving.