wie zoekt mee naar een participerende overheid en verantwoordelijke burgers en professionals.

Oude wijn in nieuwe zakken: of daadwerkelijk investeren in overheidsparticipatie en een actieve gemeenschap.

Managers zijn nog steeds Tayloriaans geschoold en van weinig managers hebben we iets te verwachten als het gaat om nieuwe activerende samenwerkingsconcepten. Sowieso is het de vraag of de huidige organisaties van welzijn en zorg de geëigende organisaties zullen zijn richting toekomst. Het organiseren van netwerken is nog maar aan weinige van de huidige organisaties besteed. Het durven en kunnen denken over de grenzen van de eigen organisatie heen vind maar zelden plaats. Het is gebruikelijk elkaar in een verhevigde concurrentie vliegen af te vangen. Men wil wel samenwerken met anderen als men zelf in het centrum van de macht kan blijven. In deze context worden dan ook veel innovatieve krachten van de werkvloer de nek om gedraaid. Toch krijgt de werkvloer in de breedte van zorg en welzijn steeds meer een hbo –niveau en is bereid en geschoold om nieuwe oplossingen aan te dragen. Jongere Hbo’ers zijn over het algemeen niet zo veel eisen richting toekomst en bereids om enig risico te nemen in functie van hun beroep. Pas wanneer ze regelmatig gefrustreerd worden en het eigen bestaan vraagt om wat meer zekerheid is er sprake van enige verkramping en zoeken naar zekerheid. We kunnen stellen dat de huidige organisaties en hun managers in welzijn en zorg de verkramping in de organisatie verankeren. De regie rol van de gemeente is ook niet je dat, ambtenaren zijn erg juridisch georiënteerd en op verantwoording gefocust. De verwachting dat gemeentelijke organisaties het initiatief nemen in maatschappelijke vernieuwing en het burgers helpen weer verantwoordelijk te worden voor de eigen omgeving lijkt meer op een utopie. Als er vanuit een gemeentelijke organisatie activiteiten richting samenleving plaats vinden is dit zelden verfrissend aansluiten op de kracht van de samenleving. Ambtenaren wonen het liefst niet in de gemeente waar ze werken, laat staan dat ze vanuit eigen beweging aansluiten bij maatschappelijke activiteiten.

DE thuiszorg is kapot aanbesteed, buurtzorg weet voor als nog de dans te ontspringen maar wordt in sneltrein vaart in gezogen binnen de bestaande aanbestedingen en verantwoordingskaders. Het maatschappelijk werk qua professie de bij uitstek geschikte poortwachters van de WMO, is gemarginaliseerd tot een aantal specialismen als schuldhulpverlening, relatie therapie, taakgerichte hulpverlening. Jongerenwerk en jeugdwerk zijn zoekende in een nieuwe ordening van een centrum jeugd en gezin. Aan opbouwwerk is er meer dan ooit behoefte maar het is als professie van de aard bodem verdwenen. RIBW’ s zijn in veel gevallen mini psychiatrische inrichtingen die met het terug brengen van zorg zwaartepakket 3 en 4 richting WMO en immens groot bolwerk dreigen te worden van isolement en eenzaamheid. De Geestelijke Gezondheidszorg heeft zich de laatste jaren op allerlei specialismen gericht echter de kwetsbare gek zit in opvang huizen zwerft op straat of is verzeild geraakt in een gevangenis. De huisarts de voormalige spin in het web verzuipt in hand en spant diensten verstrikt in een bureaucratisch web van indicaties controle en verantwoording, weinig tot geen grip op de 2^de lijn en specialismen niet bevoegd om te indiceren, geen tijd om in netwerken te participeren. Het indiceren en registreren aangedreven door semi marktgerichte verzekeraars, kampioenen in het fragmenteren en bureaucratiseren,

Kortom de wereld op zijn kop. Allemaal koninkrijkjes die met alles en iedereen samen willen werken vanuit een eigen werkelijkheid. Toen was er behoefte aan eigen kracht en een participerende overheid met dienstbare netwerkverbanden waar mens en samenleven centraal staan en een beetje beter van worden. Op zoek naar een participerende overheid en verantwoordelijke burgers en professionals.

De Decentralisaties de Baas

Wet Maatschappelijke Ondersteuning, Jeugd Zorg, Participatie Wet

Gemeenten spelen de komende jaren een cruciale rol bij de drie decentralisaties. Daarnaast  heeft de gemeente een opgave in het ombuigen van de bedreigingen die de crisis met zich meebrengt, naar kansen voor kwetsbare burgers en voor de samenleving als geheel. Dit vraagt om een stevige regie van gemeenten.

Droombeeld of werkelijkheid

Oirschot investeert al een aantal jaren in een lokale en integrale aanpak van kwetsbare burgers. We investeren in vroegtijdige ondersteuning van burgers op wijk- en dorpsniveau door middel van samenwerking met lokale organisaties, cliëntvertegenwoordigers, woningcorporatie, lokale ondernemers en particuliere initiatieven. Ook realiseren we projecten waarbij burgers zich actief inzetten in hun eigen woonomgeving. We vorderen in onze aanpak en boeken langzaam maar zeker resultaten in het verbinden van de sociale vraagstukken samen met professionals en vrijwilligers. Zo blijft Oirschot een bloeiende en dynamische gemeenschap waarin veel burgers een actieve rol hebben.

Landelijke maatregelen en de effecten voor onze gemeente

Het participatiebudget en de algemene uitkering staan onder druk. De Werkdeel- en Educatiebudgetten zijn meer dan gehalveerd in enkele jaren tijd. We moeten de instroom en het voorzieningenniveau drastisch beperken, terwijl het aantal aanvragen (werkzoekenden, schulden, huishoudens met problemen) toeneemt en naar verwachting de komende jaren zal blijven groeien. De invoering van de Participatiewet gaat eveneens gepaard met fikse kortingen. Het toekomstperspectief is niet rooskleurig. Naast bezuinigingen belemmeren onnodige regels het maatschappelijk ondernemerschap van gemeenten en organisaties. Budgetten en overheidshandelen zijn aan zoveel (aanbestedings)regels gebonden dat we worstelen om maatschappelijke projecten succesvol te organiseren en de uitvoering duurzaam in te richten met lokaal verankerde organisaties.
Het effect van de opeenstapeling van rechtmatigheidsregels en verantwoordingseisen is dat we onze beschikbare tijd en energie (=geld) moeten investeren in verdiepen, voorbereiden, afstemmen, toetsen, bijstellen, verantwoorden van contracten, maatschappelijke projecten en initiatieven. We kunnen op ieder moment verrast worden met informatie die onze plannen blokkeert omdat er weer nieuwe regels zijn die de voortgang verhinderen. De risico’s zijn vaak te groot om dan toch door te zetten. Ondernemerschap en creativiteit ontwikkelen (en de risico’s nemen die daarbij horen) is haast een onmogelijke opgave, terwijl we die competenties juist nodig hebben om –ondanks de crisis- te werken aan participatie en zelfredzaamheid van onze meest kwetsbare inwoners.
Samenvattend : Het effect van langdurige bezuinigingen is dat we de kwetsbare burgers onvoldoende perspectief bieden op een zelfstandige bestaanszekerheid. We kunnen de schade beperken door nu te investeren in deze doelgroep. Doen we dat niet, dan betalen we op de lange termijn het gelag.

Wilt je met ons meepraten dan ben je welkom op onze fractievergadering op donderdag 18 april om 20u in de Kemphaan te Middelbeers, Mea de laat, fractiespecialiste decentralisaties PvdA Oirschot

Sociaal gezicht van Brainport

    

OPINIE -

Ondanks alle mooie woorden van onze bestuurders – 'Brainport, de Europese topregio waar het goed wonen, werken en recreëren is' – worden we als lokale politiek geconfronteerd met een persbericht waarin met geen woord gerept wordt over het sociaal beleid in de regio. Dat moet maar in subregionaal verband opgepakt worden. Als lokale politicus vraag ik me af hoe dit besluit tot stand gekomen is?
Net nu er in het kader van de grote decentralisaties behoefte is aan regionale afstemming van welzijn, arbeid, jeugd en zorg (WMO, CJG en Participatiewet) laten onze bestuurders het na om de onderlinge afstemming op het sociale domein binnen het Samenwerkingsverband Regio Eindhoven (SRE) goed en blijvend te regelen. Maatschappelijke opvang, GGZ, verslavingszorg, specialistische jeugdzorg en voorzieningen voor mensen met een beperking, het zijn allemaal voorzieningen die minstens regionaal geregeld moeten worden. Waarschijnlijk nog belangrijker is het om de arbeidsparticipatie goed te verankeren. Brainport, de kennisregio waar arbeid de motor van de economie is, verzuimt om een platform in stand te houden op basis waarvan we met elkaar kunnen nadenken over een optimale afstemming van vraag en aanbod, gegeven een nieuwe landelijke sociale agenda. Hoe anders was dit vier jaar geleden met onze regionale maar ook landelijke voortrekkers op het gebied van sociaal beleid – Mittendorf, Bisschops en Don. De kwaliteit van een innovatieve samenleving is recht evenredig met de kwaliteit van haar sociale infrastructuur. Er is een wereld te winnen. Het is nog niet te laat om deze weeffout te herstellen, dus bij deze nodig ik alle bestuurders met lef en een sociaal hart uit om deze blunder voor mens en samenleving te herstellen. Zodat we onze brains gevoed weten door een sociale regio waar we trots zijn op hoe er samengewerkt wordt aan samenleven.
Raf Daenen fractievoorzitter PvdA Oirschot